Op verhaal komen

Nog steeds een beetje boos en gefrustreerd val ik uiteindelijk toch in slaap. De volgende ochtend ontmoet ik mijn gastheer, Ceslovas, en we drinken samen koffie. Hij vertelt over de geschiedenis van zijn land en hoe hij en zijn vrouw aan dit stuk grond zijn gekomen. Na de vrijmaking van de Sovjet-Unie werden er in Litouwen documenten uitgegeven aan de inwoners op basis van eigendomsrechten van de voorouders. Bij hem en zijn vrouw waren dat allemaal kleine stukjes land. Door die te verkopen en enkele samen te voegen werden zij eigenaar van deze kavel. Het pand was een voormalig onderkomen van de kolchoze waar 's zomers de studenten die verplicht landarbeid moesten doen, werden ondergebracht. Ceslovas doceert aan de kunstacademie, en heeft een galerie. Hij zegt dat ie moet gaan werken en dat ik gebruik kan maken van de douche als ik wil. Het terrein loopt af naar het meertje, dat officieel een blusbassin is is, en gevoed wordt door water dat van de heuvel naar beneden stroomt. Kitaan wil wel zwemmen, en zelf doe ik stoer en ga er ook in. Niet veel verder dan mijn knieën, want mijn angst voor donker water waar vissen in zwemmen raak ik nooit meer kwijt. Wel is het lekker verfrissend om me af te spoelen met het ijskoude water.Hierna toch maar even gedoucht..
Volgens de eigenaar is er in het dorp (nou ja, meer een gehucht) een winkeltje. Ik wandel er heen en loop naar binnen. Er staat een iets oudere vrouw achter de toonbank. Ik begroet haar en vraag of ze Engels spreekt. Ze schudt haar hoofd. Ik zeg dat ik toerist ben, en dan antwoordt ze : по русский? Nou breekt mijn klomp, ik blaas mijn rusreis af en dan beginnen ze hier Russisch tegen me te praten. Ironie kent geen grenzen. We komen er samen uit en met drinken en droge worst vertrek ik weer. Het aanbod was zeer beperkt, dus dat wordt weer eten van het noodrantsoen.
De dag is werkelijk prachtig, sinds 2020, toen er boven Nederland nauwelijks gevlogen werd, niet meer zo een blauwe lucht gezien. Kitaan en ik genieten met volle teugen van de omgeving, het lentegroen en de schone lucht. 's Middags, als ik weer terug op de camping ben, komt er een vrouw uit het huis die mij vriendelijk begroet en vraagt of alles naar wens is. Haar Engels is niet zo goed zegt ze, maar we kunnen praten in het Duits. Ze laat me het houten badhuis bij het meer zien, dat verrassend genoeg behalve de sauna, op de bovenverdieping nog plaats biedt aan 4 gasten. Enthousiast probeer ik een paar vriendinnen over te halen hier naar toe te komen. Dat lukt helaas niet. De dame, waarvan ik denk dat het de moeder van de eigenaar is, vertelt over de Sovjet-tijd, die vreselijk geweest moet zijn. Dit is ook de geschiedenis van Rusland, de Stalin-terreur die in zoveel landen afschuwelijke littekens heeft achtergelaten. De deportaties, de genocide, waar alle Slavische volkeren onder geleden hebben. Als ze over haar kinderen begint, raak ik in verwarring, en stel dan toch maar de vraag wie ze nou eigenlijk is. Het blijkt de vrouw van de eigenaar te zijn. ( Weer een gênant momentje voor mij !) Ze neemt het me gelukkig niet kwalijk en troont me mee naar haar trots, de geheel biologische groententuin met aangrenzend voedselbos. Van beroep bioloog en chemicus legt ze zich toe op het ontwikkelen van fermentatieprocessen en het verzamelen en beheren van zeldzame en eetbare platensoorten. Ik krijg een interessant college met praktikum waarbij ik verschillende soorten mag proeven, en die blijken verrassend lekker te smaken. Later zie ik haar werken in de tuin, en omdat ik mij inmiddels een beetje begin te vervelen zo een hele dag op dezelfde plek, vraag ik of ik misschien kan helpen. Ze plant uien, uit Nederland, en vindt het grappig om dat samen met een Nederlandse te doen. Ik krijg nog twee eieren van de biologische kippen en dat is een welkome aanvulling op het noodrantsoen. Als ik de volgende dag vertrek wil Ceslovas maar 20 euro aannemen, want ik ben de eerste gast van het seizoen geweest en die krijgen altijd korting.