In het grote beukenbos

Met een volle maag rijd ik Lichen Stary uit. Overal heb ik die bordjes "Noclegi" gezien en ik zoek eens op wat dat betekent in het Pools. De vertaling is "accomodatie", in Zandvoort zou er hebben gestaan Zimmer Frei. Gelukkig was ik er op een rustig moment, want ik kan niet zo best tegen drukte. Op de autobaan geen drukte, wel een hoop tolpoortjes waar je elke keer meot afrekenen. Ik ben blij dat ik wat zloty's heb. Het kost niet veel, maar wel vaak. De dames zijn zowaar vriendelijk, in Polen is dat rauwe randje dat je in veel Oostblok-landen tegenkomt, niet meer zo scherp. In de Baltische staten waren individuele mensen die ik tegenkwam best vriendelijk, maar het winkelpersoneel was daar ronduit onbeschoft en geirriteerd als je hun taal niet sprak. Dan zijn de Nederlandse kassieres heel wat aardiger, want in ons dorp komen allerlei nationaliteiten boodschappen halen, in voertaal Engels, en de meisjes doen dan erg hun best om in het Engels antwoord te geven. Nou ja, je kan niet alles hebben, want de noordelijke staatjes waren dan weer heel opgeruimd en schoon, en de Polen zijn dan weer barbaarse chauffeurs, die alleen snelheid minderen als er een flitspaal staat. Als bestemming heb ik voorlopig Szczecin opgegeven. Voordat ik de stad bereik zoek ik een camping uit, en kijk niet echt naar de details. Campings vind ik een goed richtpunt om in ieder geval in een prettige omgeving uit te komen, of ik er echt ga staan valt dan nog te bezien. Ik ben er vrij snel vanaf de grote weg en rijd het eigenlijk voorbij, want het is op een hele drukke weg, en wat ik in de gauwigheid zag was een smal veld met caravans waarop mannen met ontbloot bovenlijf stonden te barbecuen. Meedere redenen om daar geen tijd door te brengen, laat staan slapen. Het is hartstikke druk vanwege het weekend, ik heb me dat helemaal niet gerealiseerd. Dan zijn de dagjesmensen ook op stap. Ik zoek een ander punt op de kaart en vind een ruine van een toren aan het water. Dat lijkt me wel wat. Nogal achteraf, zo blijkt, langs de weg staan borden met verboden te stoppen. Dan begint een lange muur met gevaarlijk prikkeldraad erboven. Ik blijf doorrijden tot een grote poort, verdorie, militair terrein. Een soldaat komt naar me toe en zegt dat ik hier niet kan blijven en de toren verboden terrein is geworden. Hmm, dat krijg je nou van zo kieskeurig te zijn, denk ik.
Volgende poging is een arboretum, gelegen in een reservaat voor beukenbossen. Dat zou toch iets moeten zijn. Het is niet ver, ongeveer 20 km, en het wordt behoorlijk heuvelachtig en dicht bebost. Een smalle weg draait scherp naar rechts en gaat over in een weg met dikke ronde stenen die niet bepaald goed op elkaar aansluiten, en diepe sporen heeft. Het hobbelt en rammelt dat het een lieve lust is en hoe hoger we komen hoe erger het wordt. Deze komt in mijn top drie van slechte wegen, net onder nummer een, de Oekraiense er-is-geen-weg-meer. Ik stop op een min of meer vlak stuk, waar een brede berm is en besluit het laatste stuk te lopen. Geregeld passeren er auto's, de oudere types scheuren er overheen, mensen met nieuwere auto's rijden zeer behoedzaam. Het is druk daarboven, de parkeerplaats staat vol. Aan de linkerkant is de ingang naar de bomentuin, rechts bevindt zich een soort uitspanning, waar mensen aan tafels zitten met eten en drinken, achter het gebouw een grote speeltuin. Ik loop om het gebouw heen, en zie aan een grote tafel een familie zitten met eten en flessen drinken. In de haard brandt een vuur. Dan begrijp ik dat dit geen horeca-gelegenheid is maar een ruimte die men kan gebruiken. Dat is dan weer wel overgebleven uit de communistische tijd. Zelf voor je eten en vertier zorgen, samen met de familie. Ook buiten zitten gezinnen te picknicken. Ik loop naar de ingang van de tuin, maar de jongeman van dienst weigert mij de toegang vanwege Kitaan. Het is veel te warm om hem in de bus te laten, dus gaan we maar een stukje wandelen in het reservaat voor beuken. Er is maar een pad, het leidt verder omhoog en gemaakt van dezelfde stenen als de toerit. In de verte zie ik rook bij een huis. Als we dichterbij komen, stuiven er drie luid blaffende honden van verschillende grootte op ons af. Gelukkig houdt Kitaan zich rustig en zet alleen zijn haren op. Een jonge vrouw snelt op ons af en probeert de honden te kalmeren. Bij het huis zijn een oudere man en vrouw bezig met een zaagmachine, een derde vrouw staat bij de barbecue, waar watertandend lekker vlees op ligt te bakken. De oudere man praat wat Engels en moet voor de jongedame vertalen, want zij is erg enthousiast en spontaan. Ze vertelt me hoe haar honden heten en begint Kitaan te aaien. Ze kletst honderuit in het Pools en ik versta er geen bal van, maar we lachen gewoon samen. Ik vraag aan de ouwe of ik in dat bos mag wandelen. Ja zegt ie, maar alleen op de bosweg, je kan er wel 2 km lopen. Dat is goed zeg ik in het Nederlands, als ik dan terugkom is het vlees klaar.
Ik loop het bos in, de grootste van de drie honden blijft ons al blaffend een heel eind achtervolgen. Ik word omringd door duizenden lange gladde stammen die hoog boven het pad uit torenen. Kitaan loopt vooruit en lijkt erg klein. Uit nieuwsgierigheid stap ik langs een omgevallen stam, 29 meter is ie, en de kruin is er af. De volgende omgevallen boom is 35 meter lang. Indrukwekkend. Hoe verder ik kom hoe stiller het wordt, niet noemenswaardig veel vogelgezang, wel heel veel pesterige muggen. Als ik even stil sta valt het me op dat het bos geluid maakt, verderop valt een tak op de grond, de stammen kraken en de kruinen ruisen alsof je aan zee bent. Zo'n tak moet je van die hoogte niet op je hoofd krijgen en ik blijf de rest van de tijd met een schuin oog omhoog kijken. Als ik het huis weer passeer op de terugweg is de barbecue voorbij en de mensen zijn binnen. In het parkje zie ik rook uit een halfopen houten gebouwtje komen. Het is weer zo'n typisch Pools bouwsel, heel sfeervol en er brandt een stevig vuur tussen de dikke stenen. Er staan twee vrouwen bij die worstjes op een stok aan het grillen zijn. Ik vraag of ik het vuur ook mag gebruiken. Natuurlijk zeggen ze vriendelijk, You are welcome. Omdat ik vandaag bij de supermarkt twee hamburgers heb gekocht is dit een godsgeschenk, want mijn eetlust was al voor de wandeling gewekt. Ik haal de bus op en breng mijn etenswaren mee naar het vuur. Dit is meer dan ik had kunnen verwachten vandaag.
Uiteindelijk blijf ik niet boven, want de parkeerplaats is veel te schuin, ik hobbel naar beneden, maar het eerste plekje is ook te scheef om te slapen en ik eindig zo'n beetje onderaan de berg in een zijpad. Goed genoeg want het is weer een lange dag geweest.