Van Kuuroord naar Oerbos

Het is alweer een heerlijk stille plek om te slapen geweest. Tegen vijf uur word ik wakker en zet een keteltje water op. Om half zes hoor ik herrie, en als ik ga spieken zie ik een veegmachine, die de straten schoonveegt. Er staan verder geen andere auto's meer en hij moet om mijn bus heen sturen. Om half zeven zie ik de eerste wandelaar, een vrouw met een hond. Al snel volgen er meer, allemaal met een viervoeter. Tegen half acht gaan wij ook aan de wandel, dit keer de andere kant op, want ik ben nieuwsgierig naar deze plaats. Gisteren wel een te keurig aangelegde skatebaan gezien, voorzien van wifi, een geluidsintstallatie en toiletgebouw. Superdeluxe voor de kinderen. Al gauw zie ik dat het ook erg luxe is voor de volwassenen, de andere kant van het plaatsje heeft zo mogelijk nog mooiere gebouwen, en het plein voor het grootste hotel lijkt op het plein in Monaco. Overal zijn werklui in de weer, ramen worden gewassen, gevels gereinigd, en alles wat de veegmachine heeft laten liggen wordt opgeveegd door een aantal vrouwen in fluorescerende hesjes. Je kunt hier echt van de vloer eten, en dan overdrijf ik niet. In het parkachtige geheel ontdek ik een klein plantsoen met vreemd gevormde natuurstenen bassins. Bij elk bassin staat een instructie. Ik volg de aanwijzingen op en steek mijn handen twee minuten in het ijskoude water. Dan was ik mijn gezicht, en kom erachter dat het water een vreemde, zoutige smaak heeft. Een vrouw die aan is komen lopen en op een bankje is gaan zitten legt me uit dat het mineraal water is. In het gele gebouwtje boven aan de heuvel kan ik dat water drinken zegt ze. Op het gebouwtje staat een bekende tekst : "Buvette". Dat ben ik vaker tegengekomen in de Oostbloklanden. Het water stinkt en ik durf het niet eens te proeven. Als ik nog eens langs de stenen badjes loop zie ik bord met uitleg over het water en er staat een bekende naam bij: Dr. Kneippo. Helaas is de rest van de tekst niet te ontcijferen en ik maak er een foto van om dat later nog eens uit te zoeken. Het is hier dus wel degelijk een kuuroord, want er worden medicinale eigenschappen toegekend aan dit water.
Ik wandel met een grote boog via de landkant terug. Ik ben nog in mijn joggingpak met daaronder mijn pyjama, en dit tenue schijnt beter geaccepteerd te worden dan mijn legerbroek en shirt. Nu groeten mensen wel terug, sommige knikken minzaam. Er lopen veel mensen op krukken, er is hier ook een sanatorium heb ik op de bordjes gelezen. Nu ik in de meer gewone woonwijk kom met lage flatgebouwen valt me op dat het ook hier, ongelofelijk schoon is, alles lijkt opgepoetst of splinternieuw, heel onwerkelijk, alsof het een modelstad is. Als ik dacht dat het badplantsoen bizar was, in het bos dichtbij de boulevard staat een nog vreemder bouwsel. Een ronde constructie als een soort schelp, drie meter hoog en gemaakt van takken waarlangs water stroomt. Heel mooi gemaakt allemaal en je kunt er onderdoor lopen of op de houten constructie zitten of liggen. Het is bedoeld om zeelucht te imiteren. Door de voortdurende stroom van het minerale water langs de uiteinden van de takken ontstaat condens, en die in te ademen schijnt erg gezond te zijn. Verkwikt door dit heilzame verblijf in het kuuroord rijden we Birstonas uit, op weg naar Bialystok. In die contreien zou zich ergens het laatst overgebleven oerbos van Europa moeten bevinden. Tijdens een stop prik ik een camping in de buurt, dat lijkt wel handig om even te chillen. We rijden een paar uur voornamelijk door bos, en ik vraag me af of dit al het oerbos is. Het lijkt me niet omdat er veel kaalslag is, en dat rijmt niet met ongereptheid. Dan word ik aangehouden door douane, of misschien is het marechaussee, in ieder geval dezelfde soort auto als die kerel bij de grens die me zo nodig moest laten stoppen. Er staat "Straz Graniecza" of iets dergelijks op en ook deze is volledig in militair kostuum, inclusief wapen. Ik ben een beetje geïrriteerd, en snauw de man toe dat hij gewoon nieuwsgierig is. Paspoort en kentekenbewijs wil ie hebben, en ook nog achter in de bus kijken. "Wil je mijn vuile onderbroeken ook nog zien?",vraag ik. Ze zitten nog even belangrijk te doen in hun auto met mijn papieren en dan mag de jongere bediende ze mij terug geven. Als reden geven ze op dat ik een buitenlandse plaat heb. Onzin, want in het seizoen komen hier veel toeristen en die zijn niet allemaal Pools. Het zal met verhoogde staat van alertheid te maken hebben, er rijden ook veel militaire transporten aan deze kant van Polen, en het Russisch visum wekt misschien ook achterdocht.
De camping is makkelijk te vinden, maar ligt niet in het bos. Het is een langgerekt perceel, met bouwsels in allerlei stadia van voltooiing, met als laatste een zo te zien splinternieuw en hypermodern toiletgebouw. Op het bankje aan de voorkant zit een vrouw, die mij meteen in het Nederlands aanspreekt. Ik reageer verbaasd, maar ze heeft het natuurlijk aan mijn kenteken gezien. Zij en haar man komen uit België, en reizen hun dochter achterna die met man en drie kinderen in een half jaar door Europa fietsen. Waar je maar zin in hebt. Zelf zijn het fanatieke wandelaars zo blijkt uit haar verhaal. Hij houdt zich wat afzijdig en lijkt ongeïnteresseerd. Als hij mij later gaat tonen op zijn papieren wandelkaart waar het oerbos zich precies bevindt vertelt hij heel enthousiast waar ze geweest zijn. Ik denk dat hij een beetje doof is, en daarom de conversatie tussen mij en zijn vrouw niet kon volgen. De eigenaren zijn niet aanwezig. De Belgische zegt dat ik kan bellen en dan zullen ze komen, hun gaan zelf naar het dorp lopen om boodschappen te doen.
Daar sta ik dan, op een snikheet grasveld zonder een sprietje schaduw, en de onverkwikkelijke mededeling van de Belgen dat er 's avonds veel muggen zijn. Ik had gehoopt op water om de hond eens te laten zwemmen want die is door het reizen enorm stoffig geworden en het is er warm genoeg voor. De telefoon heeft geen bereik hier, althans geen internet, en het is pas half drie. Ik besluit me eerst even te wassen, en neem een Rob Jetten-douche. Afspoelen, inzepen en nog eens afspoelen. Ik weet dan al dat ik hier niet ga blijven en laat, bij gebrek aan klein geld, als compensatie voor het watergebruik een pak Nederlandse stroopwafels achter.
Op naar het echte oerbos, uit de informatie van de sportieve Belgen heb ik op kunnen maken waar ik ongeveer moet zijn, en zodra ik het landweggetje uit ben is er gelukkig weer ontvangst. Tjonge, wat ben ik toch afhankelijk geworden van dat apparaatje zeg. In een dorp ongeveer in het midden ga ik eerst een warme maaltijd gebruiken, want dat is hard nodig. Het restaurant heeft regionale specialiteiten en het eten is verrukkelijk en spotgoedkoop. De enige andere klandizie is een groep, jawel Straz granicza, en een van hen kijkt mij onderzoekend aan. Dat is hun job om zo te doen, denk ik en smikkel lekker verder. Er loopt een hele aardige jongen rond die vloeiend Engels spreekt en die mij na het eten meeneemt naar het dakterras om van het uitzicht te genieten. Hij heeft zelf ook een Duitse herdershond, een teefje, maar zij wenst Kitaan te negeren. Hij geeft me een tip waar ik kan parkeren en overnachten aan de rand van het bos. Dat blijkt een prima plek te zijn, een soort gemeenschapsveld met grote overkapping en banken. Ik zet de bus in stealthmodus dicht tegen de bomen zodat ie bijna onzichtbaar is. En dan lopen we het bos in over een grindweg. Ik zie veel omgevallen bomen liggen, grote eiken bedekt met mos, en dunnere stammen kriskras door elkaar. Behalve dat zie ik nog niet echt wat nou het verschil is. Totdat ik omhoog kijk, en mijn hoofd steeds verder achterover moet doen. Die bomen zijn zo hoog. Natuurlijk, wat ben ik toch dom, deze mogen gewoon doorgroeien er wordt hier niet gekapt, alleen langs het pad om het vrij te houden. Het maakt indruk als je ziet hoe deze giganten moeten reiken naar het zonlicht. Lage takken laten ze vallen want daar komt geen licht bij, pas na 15 of 20 meter strekken ze hun armen uit. De bosgrond is bedekt met bloemen, een groen tapijt met kleurige stipjes. De sfeer is speciaal, het lijkt een sprookjesbos, waar de elfen en trollen elk moment kunnen verschijnen. Zo moeten de bossen van onze voorouders eruit hebben gezien.