Een dag vol contrasten

Het goede weer blijft maar duren hier in de Baltische staten. Ook deze dag begint weer zonnig, en de nachten zijn al een stuk minder koud. Geen tweede dekbed of extra pyjama meer nodig. Ik maak nog even gebruik van de campingfaciliteiten, water bijvullen, chemisch toilet legen en rijd dan richting het grote winkelcentrum waar ik wil parkeren, dat is vlakbij de brug, en scheelt weer een kilometer lopen. Bij de uitgang gebeurt er iets verontrustends. Er knippert nu een rode waarschuwing op het scherm, en in oranje letters zie ik daarna mijn eigenste nummerplaat voorbij komen. Het gebouwtje waar de openingstijden aangeplakt zijn was gistermiddag gesloten, dus ik heb me niet kunnen aanmelden. Op hoop van zegen rijd ik door, als er een bekering komt zie ik dat thuis wel, er is nu weinig dat ik kan doen. De bus zet ik op dezelfde plek als vorige week tijdens de marathon, en we gaan richting markt. Dit keer veel beter voorbereid, het is nog lekker fris buiten, ik heb goede schoenen aan en de rugzak mee. De reden dat ik nog eens terug wil naar de markt is dat ik vorige keer iets gezien heb wat een vriend van mij graag zou willen hebben, maar op dat moment had ik niet genoeg geld op zak en was bovendien hartstikke moe, dus ook geen puf om nog een pinautomaat te vinden. We lopen over de boulevard langs de rivier, Kitaan was nog wel wat bang op de brug, hij heeft last van hoogtevrees, en ik heb last van de fietsers die ons links en rechts zonder aankondiging passeren. Riga is de enige plek tot nu toe waar ik mensen heb zien fietsen, maar er is geen infrastructuur voor fietsers, dus delen voetgangers, fietsers en elektrische stepjes dezelfde smalle ruimte. Het veiligste blijkt te zijn om vlak tegen de afscherming van de rijbaan te lopen, dan vindt Kitaan het diepe water niet zo eng, en worden we niet omvergefietst. Electrische fietsen zie je hier niet, behalve enkele deelfietsen die ik in het centrum zie staan.
Op de kaart heb ik vanmorgen gezien dat als we ver genoeg de boulevard volgen, aan de linkerkant de markt is. Google adviseerde een ander route, maar Pauline is altijd eigenwijs. Het verkeer aan onze linkerhand is stervensdruk, het is spitsuur in Riga. Tussen de rijen verkeer loopt een magere, oude man met een kartonnen koffiebeker in zijn hand te bedelen bij de automobilisten. Onderaan een verhoging van het wegdek lummelen wat zwervers met flessen in hun hand. Die kartonnen koffiebekers geven in het centrum juist het grootsteedse effect als de hoteltoeristen er 's morgens hun koffie uit drinken met hun hotelpasjes om hun nek. Voorbij de rijbanen zijn grote wegwerkzaamheden aan de gang. Ik kom er nu achter waarom deze route niet aanbevolen werd. Geen mogelijkheid om over te steken, en zelfs al zou ik dat riskeren, dan eindig ik in een diepe bouwput. Er zit niks anders op dan door te lopen tot het stoplicht in de verte. Daar wordt de gevaarlijk verkeersslang eventje in tweeën geknipt. We komen bij nieuwe gebouwen uit, opgezet in de oude stijl van de stad. Inmiddels beginnen de diverse koppen koffie die ik vanmorgen genuttigd heb, mij in de problemen te brengen. Ik moet plassen en het begint te dringen. Onmogelijk natuurlijk, en nergens iets te vinden waar dat eventueel zou kunnen. Geen cafeetje of openbaar toilet, wel nog meer zwervers met grote tassen. Ik blijf doorlopen richting de markt en als ik rechtsaf sla zie ik een mooi rond gebouwtje met een groot bord WC. Gered! Het is er verbazend schoon, en opgelucht ga ik weer naar buiten. Ik vraag aan de twee mannen, gekleed in een semi-overheidsuniform, die buiten staan of ik iets moet betalen, maar het antwoord is : "Free". Mooi, ik moet de stad Riga complimenteren over hun sanitaire voorzieningen, die uitstekend zijn.
Ik ben nu bij de grote hallen aangekomen die deel uitmaken van het marktcomplex. Het zijn oude gebouwen, maar volop in gebruik. De kooplieden zijn bezig hun waren over te laden op handkarren voor transport naar de markt. Er rijden geen auto's op het marktterrein, alles gaat te voet. Meteen bij het eerste kraampje vind ik iets wat ik eigenlijk niet gedacht had te vinden en dolgelukkig met mijn aankoop loop ik verder. Veel kramen zijn nog leeg, of worden ingericht. Sommige kooplui hebben permanente winkeltjes, piepklein en helemaal volgestouwd. De hond is onderwerp van commentaar, meestal positief. Krasiwie, eta maltsjiek, enzovoort. Ze vinden hem mooi en vragen of het een mannetje is. Het vrouwtje van de hoedenwinkel herkent ons en begroet me hartelijk. Ik neem nog een hoedje mee, want wat ze hier verkopen vind je bij ons niet meer. De reguliere winkels in de Baltische staten verkopen namelijk dezelfde eenheidsworst als bij ons in Nederland en de meeste Europese staten. Helaas is de kraam waar ik voor teruggekomen ben niet te vinden. Omdat ik vrijwel zeker weet waar hij zat begin ik te rond te vragen. Dat ontaardt in een kakofonie van allerlei talen en mensen die zich ermee gaan bemoeien. Uit al deze chaos destilleer ik uiteindelijk het antwoord. Ja, dat is inderdaad zijn standplaats, maar hij is er nog niet, hij komt pas om elf uur. Dat vind ik echt te laat, ik ben nu lang genoeg op de markt geweest en die hoed moet maar wachten tot een volgende reis. We gaan terug, stoppen nog even bij een straatmuzikant en luisteren samen met een alcoholiste die drinkt uit een fles met een papieren zak erom, naar Ave Maria. Ook ik gooi een muntstuk in zijn bakje, hij doet erg zijn best, en gelukkig zijn de toeristen gul. Hij heeft een strategische plek gekozen waar de taxi's de mensen afzetten voor een bezoek aan de markt. De stad is nog leeg als we erdoor lopen. Verkeer is er nauwelijks in de binnenstad, slechts heel af en toe een werkbusje. Een terrasje in de zon lonkt. Er zit een roodharige vrouw met een Yorkshire-terrier op schoot. Het diertje heeft een wollen jasje aan. Ze houdt hem stevig tegen zich aan als ik met Kitaan passeer. Ik vraag of ze Engels spreekt. Het blijkt dat ze niet van Riga is, maar uit Kiev komt en voor een korte vakantie hier is. We maken een praatje en de serveerster brengt niet alleen een heerlijke cappuccino, maar ook vers water voor Kitaan. We wandelen terug naar de bus, het begint inmiddels goed warm te worden. De koers gaat naar het zuiden, richting Kaunas, de laatste grote stad in Litouwen.
De eerste pauze neem ik bij een prachtig kerkje, dat ik links van de weg zie liggen. Het wordt geflankeerd door een huisje waarvan je zou denken dat het onbewoonbaar is, ware het niet dat ik een oude vrouw met hoofddoek zie rondscharrelen bij het plastic groentenkasje. Voor het onderhoud van de kerk zijn genoeg middelen beschikbaar, maar veel mensen wonen in krotten. De tweede sop is bij een kasteelachtig bouwsel dat mijn aandacht trekt. Het lijkt oud, maar bij nadering blijkt het een nepkasteel dat tegen een ruïne is aangebouwd. Het ligt er wel mooi hoog boven de rivier, maar geen verder bezoek waardig dus ik houd het bij een wandeling langs de rivier. Dan gaat het gas er weer op en laat in de middag zijn we in Kaunas. Beetje ongelukkig tijdstip, dus weer veel persen en wringen in het verkeer. De stad ligt op een hoge rivieroever, en we slingeren ons een weg eruit. Inmiddels ben ik op zoek naar een plaats voor de nacht, dat wil niet echt lukken. De enige zijwegen hier leiden allemaal naar huizen, en hebben geen berm waar ik kan staan. als een huis echt verlaten is word hier de toerit gebarricadeerd, dus dat is ook al geen optie. Dan zoek ik naar een camping in de buurt en vind iets met goede recensies. Het is nog maar 25 km, moet lukken. Na de verplichte grindweg rijd ik een klein erf op met laaghangende takken van bloeiende fruitbomen. Het is verlaten, aan het eind zie ik een veld met een houten tuihuisje erop dat wel iets weg heeft van een kampeerterrein. Het huisje is bouwvallig, het voorportaal met toegangsdeur is aan beide zijden flink verzakt. Er staat wel een auto en een stuk verderop in een veld staat er nog een. Ik begin maar te roepen, en als dat niet helpt ga ik weer achter het stuur zitten en druk eens op de claxon. Dan hoor ik een auto. Het is de blauwe auto die verderop stond. Er stappen twee mannen uit, een jonge en een oudere, het blijkt vader en zoon te zijn. De zoon spreekt uitstekend Engels, en zegt dat hun camping nog niet open is, want het water van de rivier is nog te koud om te kajakken. "Kan ik dan niet hier overnachten in mijn bus, ik heb niks nodig." vraag ik. Nee, maar hij verwijst me naar een camping 15 km verderop, daar kan ik zeker terecht. Pff, weer terug over dat zandpad, terug over diezelfde baan en de afslag genomen volgens de navigatie die de behulpzame jongeman voor me had ingesteld. Ik rijd een dorp in wat onwerkelijk netjes en nieuw is, het ziet er allemaal heel duur uit. Waar ben ik nu toch terechtgekomen? Hier is geen camping, maar wel voldoende parkeerplaatsen, en ik zet de bus bij de boulevard want het is inmiddels acht uur en ik rijd echt niet meer verder. Op het mooi aangelegde wandelpad is het ongelofelijk druk met wandelaars. Ik ga ook wandelen, maar met Kitaan los loop ik over het gras langs de rivier, en daarna terug over het pad. Hier loopt een bepaald soort volk ze lijken me een beetje arrogant, als ik iemand groet oogst ik slechts misprijzende blikken, ik word op zijn minst achterdochtig bekeken. De omgeving is prachtig hier, het gras is zelfs gemaaid. We worden niet lastig gevallen en hebben een rustige nacht langs de rivier in het kuuroord Birstonas.