Een lastige overtocht en haastige vlucht

Vanuit Glinna zet ik koers naar de meest noordoostelijke plaats in Polen, Świnoujście. Onuitsprekelijke naam, maar ik vertrouw op mijn navigatie. Aanvankelijk gaat het soepltjes, en schiet ik lekker op over de autobaan. Het is nog vroeg en de zon nog niet te warm. Dichter bij Świnoujście is de weg opgebroken over een zeer lang traject, tot in de stad, en is het rijden langs gele strepen op een smalle strook. Geen stopmogelijkheden dus. Ik passeer een gigantisch rangeerterrein waar diverse overgangen verwarrend rood licht geven. Uiteindelijk doe ik als de Polen en rijd gewoon door. Ik zie steeds meer fietsers, en dat zijn geen Poolse madammen met een boodschappentas, maar mensen met helmpjes op in dure vrijetijdskleding op blinkende elektrische fietsen, toeristen dus. Waar komen die nou ineens vandaan? Er is toch helemaal niks te beleven hier in die vieze industriële zooi? Wellicht heeft het met de zee te maken die moet hier nu vlakbij zijn. Mijn plan is om boven langs de Duitse kust te rijden en dan langzaam afzakken richting Nederland, dan kan ik de drukte van Ruhrgebied en grote steden vermijden. Als we het water bereiken zie ik dat het een brede zeearm is. Ik parkeer even om rond te kijken, rechts van mij zie ik hijskranen, aan de overkant liggen rondvaartboten, links is de oprit naar de ferry. "Neem de ferry", zegt juf Google, maar de man met het oranje vest en de lichtgevende stok is het daar niet mee eens, woest gebaart hij dat ik weg moet gaan. Huh, waar naar toe dan, de ferry is recht voor mijn neus. Dan zie ik op een bord staan: Only for inhabitants van die stad met de moeilijke naam. Krijg nou wat. Er zit niks anders op dan omdraaien. Google Maps zet ik uit, die blijft me terugsturen. Verderop is wat meer ruimte, en ik zie meer niet-Poolse auto's staan. Ik loop naar een Duitse Mercedes, er zit een blonde vrouw achter het stuur, haar man zit naast haar op zijn telefoontje te turen. Zij snapt er ook niks van. Er sluiten meer Duitsers aan bij het clubje verwarde mensen. Ik ga even rustig zitten met mijn bril erbij om te zoeken naar een andere mogelijkheid om het water over te steken. Dat blijkt in Kasiborsz te zijn, 5 km zuidelijker. Ik laat het aan de Duitse zien, en zeg dat ik eerst nog even mijn zloty's ga wisselen en dan naar Kasiborsz rijd. Ze wachten en in colonne rijden we naar de juiste veerboot. Die is zowaar gratis om de stress goed te maken.
Als ik verwacht had dat de Noord-Duitse kust zoiets zou zijn als de Letse kust, dan zat ik er goed naast. Het is, althans voor mij, een grote verschrikking. Heel erg druk, alles is verboden of afgezet, nergens parkeerplek, honderden hotels, logementen, prive-parkeerplaatsen, kortom het lijkt op de Nederlandse kust, daar wil je ook niet zijn in het seizoen. En dat het seizoen nu begonnen is word me hier wel duidelijk. De vage hoofdpijn die begon tijdens het veerboot debacle dreigt zich om te zetten in een migraine-aanval en ik moet dus maken dat ik hier wegkom. Omdat de Duitse mij gewaarschuwd heeft dat het in Duitsland verboden is om wild te kamperen ga ik op zoek naar een camping verder in het binnenland. 40 km verder kom ik dan terecht op een vierkant stukje beton, ingeklemd tussen een kanaal en de bebouwing, binnen gehoorsafstand van de doorgaande weg. In ieder geval kunnen we hier even een paar meter lopen langs de waterkant. Er staat ook nog iets over Leinenzwang op een bordje, en dat doet de deur dicht. Ik vind het zielig voor mijn hond, maar hier heeft hij ook niks aan, dus nog even de tanden op elkaar. De zon schijnt nog steeds fel, en er zitten nu honderd messen in mijn hoofd. Ik keer de steven resoluut zuidwaarts en eindelijk, na vele kilometers zie ik alleen nog plaatselijk verkeer, en vind in een piepklein dorpje, rechts van de kerk een mooi groot grasveld. Ik rijd er op, en ga naast het gebouw van de vrijwillige brandweer staan, op hat pad van bandensporen. Als ik de schuifdeur opendoe komt de geur van vers gemaaid gras me tegemoet. Kitaan kan lekker op het koele gras liggen en langzaam komen we een beetje bij. Aan de overkant is een vader met zijn zoontje haardhout aan het stapelen. Ze nemen geen notitie van ons. Even later komt er een groepje vrouwen aan met een kleuter bij zich. Ze beginnen een praatje over de hond. Het zijn vier generaties dorpsvrouwen, en ik moet zeggen dat oma er nog verrassend goed uitziet. Kleindochter zegt dat hier niks te doen is, en hummeltje is gefascineerd door de grote zwarte hond. Ik vraag of ik problemen ga krijgen als ik hier vannacht blijf staan. Welnee, antwoordt de een na oudste vrouw, je kunt hier gewoon blijven, dat vindt niemand erg. En politie, vraag ik nog. Ze lachen, er is hier geen politie, en de burgemeester komt hoogstens een praatje met me maken. Helemaal gerustgesteld genieten we allebei van een ontspannen avond op het dorpsveld van Rockwitz.