Nog meer bordkarton en een invitatie bij een kerkhof

Met een hoofdpijn die zelfs met dubbele paracetamol niet te verdrijven is, verlaat ik zodra het voldoende licht is de drukke Raststatte en draai de snelweg op. Als ik echt naar huis wil zit er niks anders op. We stoppen naar een tijdje, want Kitaan is nog niet echt uit geweest sinds gisteravond. We nemen een willekeurige afrit, en na een kleine afdaling komen we in een dorp. Het is zo verschrikkelijk netjes allemaal. Het is totaal het tegenovergestelde van de voormalige Oostbloklanden. Zelfs het stookhout ligt verpakt in mooie symmetrische bundels, het gras is groen en elk sprietje lijkt recht te staan en de huizen zijn smetteloos. Ik voel me niet op mijn gemak, heb het gevoel dat ik elk moment een overtreding kan begaan, mag je hier überhaupt wel met een niet-aangelijnde hond lopen? Enfin, niemand zegt iets, ook geen begroeting trouwens. Mensen zijn op weg naar hun sportclub, in een ander gebouw verdwijnen mensen die muziek-instrumenten bij zich hebben, het is hier zondag. Als we terug omhoogrijden kom ik langs een kruisbeeld. Er hangt een platte, bordkartonnen Jezus aan. Het is een raar zicht, maar niet zo idioot als de bordkartonnen politieagenten die in Turkije langs de weg staan. Omdat er in Turkije nogal fanatiek gecontroleerd wordt door de verkeerspolitie had ik het de eerste keer niet in de gaten. Het zijn borden in de vorm van een politieauto, inclusief brandende rood-blauwe waarschuwingslampen, en ervoor staat een levensgrote politieagent, ook van bordkarton. Op een middag rijd ik op een wat rustigere weg en kan stoppen om er een foto van te maken. Als ik stop komt er een oude man met een stok naar het raam. Ik versta niks van wat hij zegt, maar ik wijs op het bord en zeg dat ik er een foto van wil. Hij moet lachen, denkt zeker dat ik niet door heb hoe het zit. Hij loopt met me mee naar de overkant waar de opstelling staat en blijft maar praten en lachen. Hij is zo afgeleid dat ie bijna overreden wordt door een vrachtauto.

Als ik na het kleine intermezzo wordt teruggeleid naar de autobaan kom ik langs een tankstation met zeer concurrerende prijzen. Scheelt 30 ct per liter met elders hier, dus ik tank de Boes vol. Als ik bij de kassa sta te wachten komt er een man voorbij lopen. Hij is vrij klein en heel dik en draagt zo'n eendenbekmasker. Hij snauwt "Maske" tegen mij. Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik dat niet heb. Hij windt zich op en roept dat ik dan naar buiten moet gaan. Ik ga helemaal niet naar buiten, ik moet de diesel nog betalen en heb ook al gezien dat ik hier eindelijk weer een pakje shag kan kopen. Ben ik van die gore filtersigaretten verlost. De rare man loopt verder en begint vervolgens in het grotere gedeelte van het gebouw, waar de mensen aan tafeltjes hun consumpties nuttigen als een soort kampbeul te schreeuwen dat ze hun Maske op moeten zetten. Ik heb mijn telefoon in de auto anders had ik het wel gefilmd, want ik vond het onwerkelijk. Weet ook niet zeker of hij nou bij het personeel hoorde, want de vrouw achter de kassa heeft mij gewoon zonder lap geholpen, of dat hij een loslopende gek was. Enfin, lekker genietend van mijn eerste shaggie sinds een aantal weken rijd ik verder richting westen.

De slaperigheid valt wel mee, een deuntje op Spotify en keihard meezingen helpt zeker om die te verdringen. We maken serieus wat kilometers. Dan rond half vier wordt het tijd om naar iets eetbaars uit te kijken. Langs de baan niets als McDonalds en KFC, die troep moet ik niet, ik wil gewoon een echte Duitse maaltijd, met een grote verse schnitzel, de originele Bratkartoffeln, en warme groente erbij. Dat is wat ik altijd gedaan heb in Duitsland onderweg, het was een van de goede dingen als ik in Duitsland moest zijn. Helaas, het is kommer en kwel, niks fatsoenlijks te krijgen, dus rijden we door en zal ik vandaag zelf wel iets maken. Als we voorbij Neurenberg zijn vind ik het genoeg geweest, en draai af waar aan de rechterkant veel bossen te zien waren. Ik kies de eerste afslag rechts en parkeer een eindje verderop de bus op een grasland langs het pad. Juist als ik eruit wil gaan om met de hond te wandelen stopt er een auto naast mij. Er zit een vrouw in. Ik denk: Oh shit, natuurlijk weer zo'n regelklopper. Ik ben per slot van rekening in Duitsland. Maar niest is minder waar. De vrouw legt me vriendelijk uit dat ik beter niet op het weiland kan staan, maar dat verderop een Stellplatz is waar ik kan staan. Zij gaat daar ook naar toe. Ik zie haar uitstappen en ze heeft een hele grote zwarte hond bij. Aan zijn bewegingen te zien is hij al wat ouder en ze vertrekt voor een wandeling. Het is nog steeds mooi weer, het is 18 graden in de zon en ik geef Kitaan eten en maak voor mezelf twee tosti's in de Ridge Monkey. Misschien kan ik hier vannacht blijven, ziet er rustig genoeg uit en de parkeerplaats is redelijk vlak. Dan komt de vrouw terug. Ik houd Kitaan bij me omdat haar hond nogal onrustig reageert op zijn aanwezigheid. Ze doet haar hond in de auto en dan raken we aan de praat. Het omheinde gedeelte waar ik mijn bus bij heb gezet is een dierenkerkhof. Ze legt uit dat het landje van haar is. Nu zie ik ook de sticker op haar auto met "Tierfriedhof". Het is haar eigendom en zegt dat ik hier gerust vannacht kan blijven staan. Ze vertelt dat ze zelf bang is in het donker, en dat het misschien niet zo veilig is voor me, er kunnen jagers voorbij komen en er zijn veel wandelaars met honden. Dus als ik wil kan ik vannacht bij haar in de tuin komen staan in het dorp Aich. Na enig aandringen van haar kant stem ik toe, en ze geeft me een zeer heldere routebeschrijving. Eerst maak ik nog een heerlijke grote wandeling met Kitaan door het werkelijk magnifieke Duitse bos, wat een weldaad is voor mijn gepijnigde hoofd. Als ik bij haar huis aankom is het al donker en ze staat me samen met haar man en nog een buurman al op te wachten. De bus mag voor de deur staan, en ze zijn zo verschrikkelijk lief en zorgzaam. Of ik dan nog mee naar binnen wil voor een kop koffie? Ja, dat wil ik wel. Ik moet de trap op, en word naar een ruimte geleid onder een A-vormig dak. Het is er zo druk dat ik het allemaal niet gezien krijg, natuurlijk heb ik weer mijn telefoon niet op zak. Je zou kunnen zeggen dat het allemaal oude rommel is, maar het huis en de mensen ademen zoveel liefde, daar kunnen geen nieuwe spullen tegenop. De mannen blijven in de keuken en ik heb een geanimeerd gesprek met mijn gastvrouw Christa. Ze doet in bloemen en is zelfstandig onderneemster, en is stapelgek op dieren. Dat is natuurlijk de verbinding die we meteen gevoeld hebben. Dan verontschuldigt ze zich voor het feit dat ik morgen niet met hen mee kan ontbijten omdat ze Feiertag hebben, Allerheiligen, en met haar moeder buiten de deur gaan ontbijten. Ik verzeker haar dat ik het allemaal al meer dan genoeg gastvrijheid vind, en het wordt tijd om eens goed te gaan slapen. Buiten zegt ze nog dat ik op de middelste bel moet drukken, mocht er vannacht iets zijn waarbij ik hulp nodig heb. Het is hartverwarmend.

Ik slaap als een roosje na gisteren, het is hier al veel minder koud dan afgelopen dagen, en de warmwaterzak is eigenlijk niet eens nodig. Vanmorgen regent het, voor de tweede keer deze reis. Wat heb ik ongelofelijk veel mazzel gehad met het weer. Van de andere kant kan ik nu alvast een beetje wennen aan wat me te wachten staat bij thuiskomst. Regen. Nog even volhouden en dan is dit fantastische avontuur helaas voorbij. Ik heb vaak aan mijn vader moeten denken afgelopen weken. Hoe hij altijd zei: "Ins Blaue hinein fahren..." en hoe hij me vertelde dat een brutaal mens de halve wereld heeft. Ook legde hij me uit dat als je een land en de bevolking wil leren kennen, je de binnenlanden in moet, liefst op de bonnefooi. Nou Pa, ik heb kunnen doen wat jij helaas niet meer kon maar wat je wel van plan was.

Het is mooi geweest!