Een luxe overnachtingsplaats

Ik besluit de oostkant van Litouwen te verkennen, en rijd in de richting van een natuurpark dat op de kaart aangegeven staat. Juffrouw Google moet een bestemming hebben anders weet ze niet wat ze moet doen. De wegen zijn heerlijk leeg, je voelt je bij momenten alleen op de wereld. Veel huisjes zien er onderkomen uit met afgebladderde verf en vuile ramen. Rondom staan al dan niet bouwvallige schuurtjes en overal liggen formidabele stapels gekloofd haardhout te drogen. Ze hebben in ieder geval geen last van de hoge gasprijzen hier, en bos genoeg. De huisjes hebben allemaal hetzelfde model, met aan de voorkant in het midden een klein portaaltje om in de winter om te kleden en een simpel puntdak. Heel zelden een verdieping erop. Ook als het er half kapot en ingezakt uitziet staat er vaak een auto bij en is het dus bewoond. Als ik mensen buiten zie, wat zo eens in het half uur gebeurd, werken ze in hun groententuin, waar vaak een plastic kasje bij staat. Logisch, want hoewel de zon krachtig genoeg is, zijn de nachten zo noordelijk nog erg koud met nachtvorst. Om de fruitbomen te beschermen smeren ze een speciaal mengsel van gips en desinfectiemiddel op de stammen. Het ziet er wel grappig uit, al die bomen met witte benen. Ondertussen wordt de weg almaar slechter, en gaat uiteindelijk over in een grindpad met zanderige verzakkingen. Oekraine revisited! De telefoon valt uit zijn houder, ik hoor de pannen rammelen in de kast en de hele bus vult zich met stof, dat blijkbaar een weg naar binnen vindt. Tussen de bomen verschijnt een stulpje, ik word aangestaard door de mensen die buiten staan alsof ze een geest zien. Wegwezen, denk ik, dit kan niet goed zijn, en draai om nu het nog kan.
Die verrekte troel blijft vervolgens proberen om me allerlei grindpaden op te sturen, maar ik negeer haar aanwijzingen en stop om haar nieuwe instructies te geven. Ik vind een iets grotere plaats op de kaart, Utena, want ik moet zien dat ik iets fatsoenlijks te eten krijg, en het assortiment in de piepkleine dorpswinkeltjes voorziet niet echt in zaken om een goede maaltijd te fabriceren. Ik hoop een restaurant te vinden, want zelf koken is niet zo mijn ding. Ik parkeer de bus in een zijstraat bij het centrum, en laat Kitaan even wachten. De suggesties van Google Maps blijken niet te kloppen, geen restaurant te zien op de plaatsen waar ik naartoe wordt geleid. Dan vraag ik aan een groep vrouwen of zijn misschien iets weten. Ook hier kom ik weer niet ver met Engels, maar in Het Russisch begrijpen ze wat ik bedoel. Njet, geen restaurants in Utena. Ruta van de camping had mij al verteld dat Litouwers niet uit eten gaan, maar zelf koken en dit blijkt te kloppen, althans op het platteland. Dan maar boodschappen doen. Het aanbod in de winkel is allemaal in het Litouws, en met handen en voeten bestel ik bij de vleesafdeling 2 ons vlees dat min of meer op gehakt lijkt. De rest ziet er helemaal niet fris uit, en ik lust geen vis. Ze zijn hier dol op vis, dat ligt wel overal. Niet zo gek natuurlijk, hemelsbreed ben je hier dicht bij zee. Gewapend met proviand ga ik vervolgens op zoek naar een overnachtingsplek. Dat is nog niet zo simpel, want alle zijpaadjes leiden naar zo'n klein huisje. Ik volg op goed geluk een bord met hetzelfde symbool als toen ik naar Ceslovas reed. Ook hier gaat de weg over in een grindpad, maar ik zet door, zelfs als er een bord staat met privata erop. De weg eindigt bij een luxe hotelcomplex in de bossen, Barono Vila. Ik zet de bus neer en spreek een paar werknemers aan die buiten staan te roken. Ze verstaan me niet maar een van hen zegt het woord receptie. Ze lopen weg en ik wacht gewoon even af wat er zal gebeuren. Even later wordt ik benaderd door een kleine, zeer goed geklede vrouw, die zich in perfect Engels voorstelt als Asta. Ze werkt bij de receptie en we overleggen of ik deze nacht hier kan blijven staan. Ze vraagt of ik iets nodig heb, zoals ontbijt, douche of stroom. Ik leg uit dat ik volledig zelfvoorzienend ben, en als ik beloof niets achter te laten en voor acht 's morgens te vertrekken vindt zij het geen probleem. Ik maak een wandeling over een zorgvuldig aangelegd pad door het aangrenzende bos, dat zelfs voorzien is van houten stoelen om onderweg even uit te rusten. Dan is het tijd om te koken, ben benieuwd hoe dat rare vlees zal smaken. Ik doe er extra veel kruiden op, en bak het lekker gaar. Het smaakt prima, en Kitaan eet tevreden de restjes op. Daar bof ik toch maar weer om op zo'n mooie plek te staan, en super veilig.