Vlaggen en kruizen

Had ik me toch bijna verslapen bij de Barono Vila, om vijf uur word ik wakker, maar het is nog koud, en ik heb nog geen zin om eruit te gaan. Opeens is het 7 uur, oeps. Ik schiet mijn skibroek en mijn wintertrui over mijn pyjama aan. Snel de hond eten geven en water laten drinken. Kitaan mag ook nog even plassen, en dan rijden we weg, het is half acht. Ik realiseer me niet dat het voor Litouwers pas half zeven is, want hier doen ze niet aan zomertijd. Vlak voor de grote weg stop ik bij een eikenhouten standbeeld van een soort ridder die met een zwaard een slangachtig wezen met schubben bevecht. Er brandt een kaarsje in een rood glaasje, zoals wij dat kennen van de Mariakapelletjes. Ter plekke zet ik koffie en maak ontbijt klaar. Er rijden verschillende auto's over het kleine landweggetje, mensen vertrekken naar hun werk, een gele schoolbus komt kinderen ophalen, en op zeker moment komt er een jonge vrouw aanlopen die richting het hotel wandelt. Ik vraag of ze daar werkt en ook zij spreeekt prima Engels. We maken een praatje en ik vertel dat ik op het terrein overnacht heb. "Maar om 9 uur is het ontbijt", zegt ze, "waarom heb je daar niet op gewacht?" Misschien heeft ze toch niet begrepen dat ik in de bus kampeer, maar veel tijd om het uit te leggen krijg ik niet, want er stopt een Mercedes-bus met collega's erin die haar een lift geven.
Omdat ik er wel eens wat van gezien en gehoord heb wil ik die dag naar de Heuvel der Kruizen rijden. Het ligt enigszins op de route naar Riga, en het schiet best lekker op. Het wegdek is niet altijd even best, dus wel blijven opletten met diepe kuilen en verzakkingen. Het laatste stukje is natuurlijk weer een typisch google's afsnijdertje over een grindpad, en al hobbelend en knarsend tikt het busje de drie ton aan. Er is een slagboom en een grote parking, met aan het eind een gebouw waar wat souvenir en religieuze artikelen verkocht worden. Onder de weg door loopt een wandelweg richting de heuvel. Uit de touringcars komen mensen gestroomd, ik hou Kitaan kort aan de lijn omdat sommigen verschrikt kijken, vooral de Japanners zijn erg bang. Een dapper Japansje wil toch met mij en de hond op de foto, en de anderen sluiten aan. Word ik hier nu een bezienswaardigheid met mijn vuile joggingbroek en stoffige laarzen? Er is ook een bus met Spaanse toeristen, die zijn helemaal niet bang voor de hond, vinden hem juist heel leuk. De Litouwers kijken afkeurend naar Kitaan, maar daar trek ik me niks meer van aan. Als we dan eindelijk bij het monument komen doet het me niet zoveel, misschien door de drukte. Drukte leidt niet echt tot bezinning. Later zie ik het van een afstandje, en het zijn toch wel heel erg veel kruizen!
Niet veel later nader ik de grens met Letland, een grenswacht met zo'n rond bordje in zijn hand houdt me staande. Pff, ik begin te zeuren over Europa en waarom ik hier moet stoppen. Hij moet paspoort en rijbewijs hebben zegt ie. Ok, hij leest het ook echt, en mompelt:"België". Ik zeg dat ik verhuisd ben naar Nederland vanuit Belgae, als je die papieren ziet met al die verschillende adressen, je zou voor minder achterdochtig worden. Hij laat me daarna weer doorrijden. en het eerste dat me opvalt is een nieuwe kleur vlag, bordeauxrood, dan wit, en dan weer bordeauxrood. Het is al de hele weg een vlaggenparade. In Polen overal het rood-wit, op het overdrevene af, zodat ik steeds dacht dat er een of andere feestdag aan de gang was. Kaliningrad had dan nog de minste vlaggen. In Litouwen overal de Litouwse vlag met geel-groen-rood steeds vergezeld van de geel-blauwe van Oekraine om redenen die mijn gastvrouw in Kultuvenai me duidelijk had gemaakt. En nu in Letland ook weer zo een vlaggenfeest. Nationalisme of wat is het? Geen idee, in Nederland hangen we de vlag maar een keer per jaar buiten. Ik ben nu niet meer ver van Riga, de hoofdstad, en nog steeds op zoek naar een goede maaltijd. Ik rijd richting Jurmala, de bekende kustplaats, en onderweg vind ik dan eindelijk een restaurantje. Het is heel goed, ik neem een gezonde maaltijdsalade, en krijg er knoflookbrood op zijn Lets bij. Dat is heel lekker en heel vet. De serveerster tipt me nog voor een goede route naar het strand. Uiteraard wijkt juf Google daar weer vanaf en moeten we weer een half uur over een vreselijk grindpad, met als enig voordeel dat we de baan opkomen na de tolpoortjes. Je moet namelijk betalen om Jurmala in te komen. Het Knokke van het noorden zal ik het omschrijven, met wat fantasievollere bouw. Geen appartementencomplexen, allemaal villa's van hout of steen, onder architectuur gebouwd. Erg leuk om naar te kijken. Ik parkeer de bus tussen de Range Rovers en Mercedessen, en gaan over het duin naar het strand. Er staat een stevige noordenwind, en weer ben ik dankbaar voor mijn winterkleren. Het water lijkt heel donker te zijn, de lucht weer superhelder, en er zijn nauwelijks wandelaars. Strandtenten nog niet allemaal open. Ik realiseer me dat ik op de boulevard niet kan overnachten, dus moeten we een stukje verder rijden. Tien kilometer verder is het rustig en vinden we een prima plek bij een afgesloten weggetje naar het strand.