Roadtrip Rusland

De weg naar Berlijn

Zaterdag 29 april 's morgens vroeg weggereden. Het was een vertrek met gemengde gevoelens, Rusland is geen standaard vakantieland, en met de gespannen internationale situatie kan ik me voorstellen dat het voor de achterblijvers geen prettig gevoel is. Daarom moet je ook, net als in het beroemde Russische gedicht, afscheid nemen voor altijd, al is het maar voor even. Het is nog vroeg als ik de autobaan op rijd, en het vakantieverkeer is nog niet op gang gekomen, en dat blijft ook zo tot halverwege het Ruhrgebied. Ik rijd uren door een witte deken van druppels, net niet genoeg om de ruitenwissers aan te zetten. Het Ruhrgebied blijft een deprimerende omgeving, zeker nu het blijkbaar in verval aan het raken is. Veel gebouwen staan leeg met versplinterde ruiten en bergen rotzooi er omheen. Graffiti tooit de muren en viaducten. Vanaf Hannover klaart het iets op en wordt het zicht beter. Hoe dichter we bij Berlijn komen, hoe meer Poolse platen ik zie, een enkele verdwaalde Nederlander passeert me. De zon begint zelfs te schijnen en geeft weer nieuwe energie om tegen mijn gewoonte in, door te willen drukken tot voorbij Berlijn. Dit soort afstanden rijdt veel gemakkelijker nu de bus getuned is en niet meer begint te protesteren boven de 80 km/u. Met honderd km/u kan ik prima meekomen op de Duitse Autobahn, die overigens vanaf Berlijn Autobahn der Freiheit heet, waarschijnlijk heeft dat te maken met de opheffing van de DDR. Na Berlijn ga ik weer lokale wegen rijden want de dag begint te korten en ik zoek een plek om te overnachten. Kom in een alleraardigst klein dorpje terecht, Steinhofel, waar bij een café een feestje  met barbecue aan de gang is. Dat vind ik toch te rumoerig en vind een parkeerplek bij het slot Steinhofel. Het dorp heeft een mooie groene kern, en maar liefst twee oorlogsmonumenten, een voor de Sovjet-helden die hun leven hebben gegeven voor de bevrijding van het fascisme, compleet met rode ster en Russische teksten, en een eindje verderop, dichter bij de kerk, staat een monument voor de 650.000 Duitse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Maak er maar wat van, al die oorlogen zijn gewoon onzinnig. In deze contreien groeit heel vaak maretak aan de bomen, en onderweg moest ik denken aan de druide uit de Asterix en Obelix-stripverhalen. Hij gebruikte maretak voor de toverdrank die onoverwinnelijk maakt. Als we nou eens iedereen toverdrank konden geven, dan zou het ook geen zin meer hebben om te vechten. Ik kruip er vroeg in en behalve enkele voorbijgangers blijft het doodstil hier in mijn slaapcapsule.