Roemeense kust in vogelvlucht

Na de inmiddels gebruikelijke selfie met Niko neem ik afscheid van Greci. We rijden richting de Donau-delta naar een plaatsje genaamd Jurilovca. Hier zou een camping zijn en de jongens hadden me een bezoek aan de delta aangeraden want er leven unieke vogelsoorten. Wat betreft de vogels, vanaf het moment dat ik de Roemeense grens gepasseerd was leken die opeens terug te zijn. In Oekraine heb ik nauwelijks vogels gezien of gehoord. Ik vond het uiterst merkwaardig en kan het niet verklaren. In Roemenie zie ik volop mussen in de dorpen en zwermen spreeuwen voeren hun prachtige luchtballet uit. Ook ben ik hier geregeld begeleid door roofvogels, als ze evenwijdig aan mijn route vliegen. Roemenie lijkt sowieso veel levendiger dan Oekraine, ik hoor mensen hier praten en lachen, gisteravond zat de oude baas die naast het pension woont in zijn kamer op zijn bed melancholische melodieen te spelen op zijn accordeon. De taal klinkt als een vreemde verbastering van Italiaans, en is moeilijk te verstaan maar gemakkelijk te lezen door de sterke Romaanse invloed. Gelukkig spreken de meeste jongelui een aardig mondje Engels. Gisteravond had ik even de Roemeense televisie aangezet, maar die zitten nog in het scenario van 2020 en ik heb hem gauw weer uitgezet. Ik heb het veel te veel naar mijn zin in deze uitheemse streken en dat wil ik graag zo houden.
Ik  vind de camping in Jurilovca, maar deze is reeds gesloten en ziet  er trouwens niet erg aantrekkelijk uit. We lopen wat richting de uitgestrekte rietvelden, zelfs hier liggen plastic flessen verspreid. Het wordt hoog tijd dat ze hier statiegeld gaan invoeren. Verderop staat een caravan met daarnaast een enorme batterij bijenkasten. Het was me al opgevallen dat in deze streek langs de weg veel honing wordt verkocht. In de zomer zal je hier dus veel wilde bloemensoorten aantreffen. Nu maakt het gebied een wat doodse en verlaten indruk en we reizen verder richting de kust, zuidwaarts naar Bulgarije.
Onderweg kom ik opnieuw grote akkers tegen, sommige met de bekende bordjes van zaadveredelingsbedrijven. En de grote silo's die ik in Oekraine alleen van een afstand kon zien staan hier ook, hoewel van iets kleinere afmetingen. Ik zal hoe dan ook het raadsel van de silo's oplossen en rijd provocerend een pad op dat naar zo'n opslag leidt in de vaste veronderstelling dat er snel iemand zal opduiken om me weg te sturen. Hoewel ik rond het gebouw rijd en ook enige tijd stil blijf staan gebeurt er niks. Ik zie slechts twee enorme waakhonden die opgerold liggen te slapen. Uitstappen is daardoor geen optie. Wel zie ik een bord met een naam "Biochem", en na enig zoeken op internet ontdek ik dat zij de grootste producent van granen, mais en diverse zaden zijn in Roemenie. Ze claimen de beste gronden van Roemenie in hun bezit te hebben en de silo's zijn droogsilo's. Weet ik dat ook weer, en waarschijnlijk is de situatie op de Oekrainse chernozem hetzelfde.
We rijden door Constanta, een typische havenstad, druk, smerig en lawaaierig, en ik besluit door te rijden naar Mangalia, dat een stukje verderop ligt en iets kleiner lijkt. De bus heeft inmiddels een zeer irritante rammel ontwikkeld, die mij een klein beetje zorgen baart. Ik stop waar het even kan maar kan niets ontdekken. Kitaan wordt er onrustig van en ik zelf ook. Zou ik nu de tol betalen voor al die slechte wegen? Vreemd genoeg houdt het een half uur later spontaan op. In Mangalia wil ik wat boodschappen doen, maar bij de Lidl word ik geweigerd omdat ik een onbedekt gezicht heb. Ik draai me om want wil dat graag zo laten en doe mijn boodschappen bij een plaatselijk kruidenierswinkeltje even verderop. Voor 75 cent koop ik ingredienten voor een warme maaltijd. Het aanbod van restaurants is hier in de buurt vrij laag, veel seizoenszaken zijn gesloten en de rest is vooral fastfood, niet mijn voorkeur. We vinden een aantal kilometer buiten Mangalia een geschikte plek bij een aantal verlaten vakantiewoningen. In de verte kun je de grote scheepskranen van Mangalia nog zien. De wind is hard, maar niet koud, eerder vochtig, en ik parkeer de bus op een beschutte ruimte tussen de huizen. Het zelfgemaakte brouwsel smaakt prima, van de tien knakworstjes eet ik er zelf drie, de rest gaat naar mijn harige vriend.
En dan is het de volgende dag alweer tijd voor een nieuw land, Bulgarije. Het stukje naar de grens is een Katzensprunge, en we melden ons bij de Roemeense grenswachters. Erg bizar dat ze hier in dit soort landen binnen de EU zo van die grenscontroles uitvoeren, want volgens mij is de EU zo lek als een mandje. Dit keer is er wat nieuws, de man in kwestie die mijn paspoort en kentekenbewijs heeft gevraagd begint over een Vinetta. Ik begrijp hem niet, voorzover ik weet is mijn bus euro 5, en dat kan dus geen probleem zijn. Hij blijft maar zeuren en gebruikt het woord tax, ik zeg tegen hem in het Nederlands dat ik in Nederland al meer dan genoeg tax betaal, en niet van plan ben om dat hier nog eens te doen. Ik wijs op mij sticker en zeg EU, EU. Moet niet gekker worden hier, het is elke keer weer wat. Ik volg hem naar binnen waar nog wat beambten staan te lummelen in hun uniform. Hij begint zich langzaam op te winden. Ik ook, want ik wil mijn documenten terug en dat zeg ik ook tegen hem. De conversatie leidt tot niets en ik ga weer in mijn bus zitten. Even later wordt er venijnig op de achterkant van mijn bus gebonkt. Ik moet meekomen. Hij heeft de chef erbij gehaald. Die legt mij in Roemeens Engels uit dat ik aan de grens met Roemenie iets had moeten betalen. Waarop ik antwoord dat ik daar bij het verlaten van de ferry en het inrijden van zijn land op geen enkele manier op geattendeerd ben. Google, google, roept het opgewonden standje dat mijn papieren heeft. Ik negeer hem en besluit tot een wat redelijker benadering van de chef. Uiteindelijke ziet hij in dat hij niet verder komt met mij en zegt dat ik alsnog wegentax moet betalen voor het gebruik van de Roemeense wegen en dat hij ervan afziet om me een bekeuring te geven. Bij de gifkikker, die inmiddels achter een loketje heeft plaatsgenomen betaal ik mijn schuld. De chef komt mij nog achterna en zegt dat het in Bulgarije hetzelfde is, dus eerst betalen bij een machine en dan het land inrijden.
Ik hou de kant van de weg in de gaten als ik langzaam wegrijd, verderop staan gebouwtjes met schreeuwerige uithangborden, waar ik rij zie ik alleen een iets groter "hokje", opgetrokken uit verbogen plaatstaal, er zitten twee ramen in en de deur hangt uit zijn voegen. Binnen is iets kleurigs te zien. Ik besluit hier te gaan kijken. In de ruimte staan twee arcade-achtige machines opgesteld met een touchscreen. Gelukkig is er een Engelse versie beschikbaar, en na de nodige schermpjes doorlopen te hebben kan ik de Bulgaarse wegentax afrekenen. Boes is licht dus de rekening bedraagt slechts 7.5 euro. Je moet het maar weten dus. Er zullen vast mensen zijn die vinden dat ik slecht voorbereid op reis ga, ik geef ze gelijk. Maar op deze manier kom ik er ook. Ma, ik heb houtjes, en gezaagd zijn ze ook...
Niet ver van de grens is het tijd voor een ontspannen wandeling. De omgeving ziet er rustig en verrassend schoon uit. Ik draai een kleine weg naar links op en in het voorbijgaan zie ik een bord Camping staan. Dat konden wel eens twee vliegen in een klap worde. Na een kilometer of drie zie ik inderdaad de camping opdoemen. De poort is voor de helft geopend en ik pas er precies door. Ik parkeer de bus, zie enkele mannen in de weer met een kettingzaag, en loop naar het hoofdgebouw. Dat is verlaten maar in de bar brandt een gezellig haardvuur. Ik loop terug naar de mannen en ze bellen iemand. Ze gebaren dat ik terug kan gaan. In de bar word ik verwelkomd door Monica, een Bulgaarse die uitstekend Engels spreekt. Ja, de camping is open en voor 20 Bulgaarse Lei heb ik toilet, douche, goede wifi en mag ik in elke ruimte zitten als ik dat wil. Fantastisch. Ik drink een goede kop koffie bij Monica, reken met haar af en ga een plek zoeken. Ik ga dicht bij het toiletgebouw staan omdat daar een stopcontact is. We hebben een prima dag op camping Kosmos, het strand is mooi, het campingterrein is zo uitgestrekt dat het me een helf uur kost om helemaal rond te wandelen. Een grasmaaier hebben ze hier niet nodig, een oud paard en een ezel lopen hier te grazen. De ezel is wat vijandig naar Kitaan, zijn instinct beschouwt Kitaan als een wolf en ik moet tussenbeide komen als de ezel naar de hond begint te schoppen. Later op de dag bedaart de ezel wat, maar hij blijft Kitaan scherp in de gaten houden.
Deze onverwachte stop en het feit dat het redelijk weer is geeft me eindelijk de kans het nieuwe kraantje te installeren. Om eraan te kunnen werken moet ik mijn halve inventaris uit de bus halen. De beloning voor al dat gedoe is dat ik nu weer stromend water heb. Ook laat ik bus eens goed doorluchten met alle deuren open. Ik eet op het terras van de camping en bestel misch-masch, een typisch Bulgaars groentegerecht. Het is erg lekker. Inmiddels is het weer ochtend en het regent nogal. We gaan zien wat deze dag ons zal brengen.