No roebels, no love

Het beloofde weer een mooie dag te worden toen ik om half vijf gewekt werd door een uitbundig vogelconcert. Beetje fris, maar niet echt koud, en na een kopje koffie wandelde ik met Kitaan het Landschaftspark Steinhofel in. Het was prachtig, zichtbaar oud en ademde de sfeer van vervlogen eeuwen, met waterpartijen, schitterende oude bomen, romantische bruggetjes en folly's. De generaal die het slot had laten bouwen had zeker zijn architect de vrije hand gegeven en hoefde ook niet op een hectare meer of  minder te kijken. Ruim een uur door het park gelopen en verfrist begonnen aan een nieuwe dag. Om weer terug op de autobaan richting Polen te komen, moet ik nog een flink stuk binnendoor. Dat is geen straf, alles ziet er vruchtbaar en groen uit in de opkomende ochtendzon, die mij geen parten meer speelt sinds mijn laatste innovatie, een uitvouwbare verlenging van mijn zonneklep. Voertuigen worden nog steeds ontworpen op de gemiddelde mens, dus als kleintje moet je creatief zijn. Opeens zie ik een kat de weg oversteken. Wacht, had die kat nou twee koppen? Ik kan mijn ogen niet geloven. Als ik dichterbij kom staat het diertje stil in de berm, en kijkt me aan. Het is een vosje, met een kip in de bek, de achterkant van de kip had ik voorde tweede kattenkop aangezien. Ik moet lachen en feliciteer de kleine dief met zijn buit. Later zie ik langs de autobaan de overblijfselen van enkele wat minder fortuinlijke soortgenoten van deze kornuit.
De weg is op dit tijdstip nog heel rustig, dus ik zet het gas erop. Het is nog maar 14 km tot de grens. In Polen moet je tol betalen, maar de wegen zijn erg goed en de parkings schoon en met goede voorzieningen. Maar het aanbod qua eten is hemelschreiend, alleen maar junkfood. KFC, McDonalds en Burger King wisselen elkaar af. Bij een van de autobaan parkings zie ik iemand buiten een jerrycan vullen. Als ik vraag of dat drinkwater is, krijg ik antwoord in het Pools, waarvan ik alleen het woordje "vada" (water) kan verstaan. Om het spoelwater van de wc te vullen kan het echter zeker dienen. Inmiddels is het zo'n goed weer geworden dat ik zonder jas buiten loop, en opgewekt vul ik het reservoir met water, iets dat ik thuis was vergeten te doen. In de bus leg ik het boven op het andere reservoir, maar zonder de dop erop te doen. Resultaat: een groot waterballet! De smerige, natte handdoek hang ik te drogen op mijn inpandige waslijn, brr, wat een vetzakkerij, die vloer in dat onderste gedeelte van mijn kast waar de portapotti staat was natuurlijk hartstikke vies.
Opnieuw word ik gegrepen door het verlangen om alsmaar door te rijden en vandaag nog Kaliningrad te bereiken. En zo geschiedt, met een schuine blik op de navigatie die geschatte aankomsttijd aangeeft, balanceer ik tussen stukken autobaan en dorpswegen, neem kleine pauzes waar het kan, en rond twee uur merk ik dat er niemand meer op de weg is. Oeps, ben ik er al? Omdat ik op Russisch grondgebied geen bereik zal hebben stop ik nog even voor een telefoontje. Niemand passeert me, het is een spookweg.
In de verte duiken gebouwen op, dat moet de grens zijn. Eerst de Polen, ze doen erg gewichtig, praten Russisch tegen me, waar ik natuurlijk niet genoeg van begrijp, proberen het vervolgens in een soort Engels, maar mijn verwarring wordt steeds groter. Enfin, na enig geharrewar en het onvermijdelijke meenemen van al mijn documenten stuurt de dame in kwestie me verder, naar de volgende douanier. Dit is een jonge man gekleed in gevechtskostuum, die eerst begint te zeveren dat ik mijn gordel niet om had, want dat had hij gezien op de camera en vervolgens verwijt hij mij dat ik hem niet begroet heb. Ik reageer stoicijns, want dit machtsvertoon aan de grenzen moet je gewoon over je heen laten gaan. Dus je gaat naar Rusland?, vraagt hij niet-begrijpend. Ja, antwoord ik. Eindelijk opent de laatste slagboom zich en kan ik richting de volgende grenspost rijden. Ik word vergezeld van een Poolse man met een witte Mercedes bus die ook die kant uit gaat. Hij staat bij de Russische grens voor mij, en nadat de grenswachten zijn bus hebben geïnspecteerd moet hij achteruit en terugrijden naar een ander gebouwtje, waar, zoals later zal blijken, de inspectie een stuk grondiger uitgevoerd wordt.
Dan ben ik aan de beurt. Ik dacht dat ik aan de grens met Oekraine al iets mee had gemaakt, maar de Russen "take it to the next level". Paspoort, kentekenbewijs etc natuurlijk, ik geef de papieren voor de hond, maar die willen ze (nog) niet. De douanier, een knappe, maar zeer streng uitziende dame in zwarte militaire dracht, verzoekt mij de hond te muilkorven. Dat vindt Kitaan afschuwelijk, gelukkig was ik hierop voorbereid en heb zo 'n ding in de wagen liggen. Ze doet een vluchtige inspectie en verwijst mij net als mijn voorganger naar de andere afdeling. En wat ik daar mee maak...
Vier man sterk verdringen ze zich in mijn kleine busje en wordt alles binnenste buiten gekeerd. De muilkorf voor de hond volstaat niet dus word ik verzocht de hond verderop vast te binden aan een hek. De braverd ondergaat het allemaal gelaten. Zelfs de hondenzitting moet eruit, ondanks dat ik heb laten zien via de zijklepjes, dat er alleen maar electrische apparatuur onder zit. Ik probeer mijn protesten onder controle te houden, dat lukt maar gedeeltelijk. Gelukkig heb ik mijn reisgeld in de gordel rond mijn middel, en niet op die plek verstopt. Voor een lichtelijk autistisch persoon, die zorgvuldig elk beschikbaar plekje volgepakt heeft en precies weet waar alles ligt, komt dit wel in de buurt van psychologische terreur. Als ze alles, althans bijna alles open hebben gehad en het kratje met medicijnen en pijnstillers aan een kritisch onderzoek hebben onderworpen, gaat het toch nog bijna fout. De grootste, en meest vasthoudende van het stel verzoekt mij het kluisje te openen, door al het geharrewar lukt dat natuurlijk niet in een keer, maar wat er in het kluisje zit is tamelijk explosief. Een leeg Oekraiens sigarettenpakje met daarin Oekraiens geld. Pff, karma is a bitch. Ik geef geen commentaar en probeer niets te laten merken. Er wordt nog een drugshond bij gehaald, een goede lobbes die mijn joggingbroek interessanter vindt dan de inhoud van mijn bus. De reden voor de hond is het zeer verdachte pakje shag dat ik achteloos in de cabine heb laten liggen en waar het drugsalarm op afgaat. Als ze dan eindelijk mijn bus hebben verlaten, die in een enorme ravage is veranderd, begint de grote het stoffen campingrekje achter mijn stoel leeg te halen. Voornamelijk oninteressante zaken, behalve de bus pepperspray, die hij omhoog houdt en terwijl hij mij met een vorsende blik aankijkt, vraagt: What is this? Hmm, denk ik, ze doen hun werk wel vele malen beter dan hun Oekraiense collega's want die vonden helemaal niks. "Spray", antwoord ik. En als hij het nog eens vraagt geef ik met een uitgestreken gezicht hetzelfde antwoord. Als ik eindelijk wordt vrijgelaten zie ik dat de "spray" toch niet in beslag genomen is.
Terug naar het eerste station, hier moet ik een formulier invullen over het invoeren van de wagen. Het formulier is in het Duits, en ik kan de woorden lezen, maar begrijp het formulier niet. Omdat het zo lang duurt, komt de stevige vrouw die mij het formulier gegeven heeft weer terug buiten en gebiedt mij de bus te verzetten omdat ik de doorgang versper. Ze kijkt boos en ruikt naar shampoo. Ik word een beetje radeloos, ga de bus in, daar is het minder koud en heb ik goed licht en een bril. Het chassisnummer is zo klein afgedrukt op het kentekenbewijs dat ik het niet kan lezen (brillen zijn uit het basispakket), en ik ga naar buiten om te proberen of ik het onder de motorklep wel kan lezen. Dan komt er hulp, een man die Duits spreekt, en eruit ziet als de tweelingbroer van Daniel Craig, laat mij zijn formulier zien dat al ingevuld is. Dan komt de shampoovrouw zich er ook mee bemoeien, en met zijn tweeën gidsen ze me door het formulier. Ik krijg twee nieuwe velletjes, maar realiseer me later pas dat ik ook hier weer een fout heb gemaakt, als land van uitvoer heb ik Duitsland ingevuld en dat had natuurlijk Nederland moeten zijn. Ik begrijp nu iets beter wat psychologische druk met je hersenen doet. Het was een pijnlijke try-out, volgende grens weet ik wat me te wachten staat. Aan de James Bond lookalike had ik ook nog gevraagd of ik ergens geld kon wisselen en een telefoonkaart kopen, en hij had me verteld dat bij het eerste tankstation deze zaken beschikbaar waren.
Ik stop bij het eerste tankstation, loop naar binnen en als een echte Rus zeg ik dat ik 50 liter diesel wil. Dat is dan 2910 roebel schrijft ze op een briefje, want ik kan niet verder als 100 tellen in Russisch. Kan ik hier wisselen vraag ik. Njet! Kan ik dan hier een simkaart kopen? Njet! Dit dametje verkoopt alleen maar njet. Ik probeer het nog bij een paar andere tankstations, die zijn er legio, want voor de sancties gingen de Polen hier waarschijnlijk goedkoop tanken, en de Russen tanken voor ze het dure Europa in gaan. De weg is breed, aan de rechterkant ligt nog een oude weg, overwoekerd door gras, waar vaak auto's staan en mensen rondhangen. Ik weet niet wat ze daar doen. Ik probeer op goed geluk een weg naar rechts, maar het asfalt eindigt na 100 meter in een modderpoel. Dan sla ik linksaf waar ook een plaatsnaam aangegeven staat. Behalve een mooi gerestaureerd landhuis aan het begin waar je de glorie van het oude Konigsbergen terug ziet, leidt deze weg, die gevaarlijk slecht is, naar een gribus die na zo'n lange dag teveel is voor mij. Bovendien is het hier overal zo drassig dat uitstapjes langs de weg onmogelijk zijn. Hoofden draaien zich bijna 180 graden naar de vreemdeling als ik door het gehucht rij. Omdat de Poolse diesel erg snel op raakt, ik heb nog 3 streepjes, dat betekent zo'n 24 liter, ga ik op zoek naar roebels, en daarvoor moet ik naar de stad. De weg voert door onafzienbare wetlands, met hier en daar op de hoger gelegen gronden wat akkers, een paar verspreide bosschages, en zeer weinig bebouwing. Dan opeens bebouwde kom Kaliningrad, en ik volg het bord richting centrum. Een hobbelweg voert door veel groen, maar wordt allengs drukker en er voegen zich stadsbussen in het verkeer, stoplichten duiken op, en dan ben ik midden in een hele drukke, chaotische stad, op zondag op zoek naar plek om geld te wisselen of een telefoonkaart te kopen. Het blijkt een onmogelijke queeste. Een vriendelijke jongeman die zeker 5 minuten op zijn telefoon zit te zoeken om me te helpen attendeert me erop dat het morgen 1 mei is, en dus een feestdag alhier. De moed zakt me in de schoenen, dat ik daar zelf niet aan gedacht heb! Dus nu ben ik hier, midden in een overvolle, onbekende stad, zonder geld, zonder navigatie, en niet bijzonder goede vooruitzichten als ik geen oplossing vind. Ik heb nog steeds de 2500 roebel die het visumburo me gestuurd heeft, en besluit dat het wijsheid is om hier diesel voor te kopen zodat ik in ieder geval deze provincie uit kan rijden. Raar gevoel, om genoeg euro's bij je hebben, maar te ervaren dat die waardeloos zijn. Ik zie een tankstation en zet de auto bij de pomp. In Rusland moet je naar binnen om te zeggen hoeveel liter je wil hebben en die betaal je dan van tevoren. Ik heb uitgerekend dat ik 30 liter wel kan betalen, maar vraag eerst aan de kassière of ze ook simkaarten verkopen. Njet. Dan raak ik aan de praat met een jonge vrouw en een man die wat Engels spreekt. Zij  weten waar ik een telefoonkaart kan kopen en putten zich uit om me de route uit te leggen. Inmiddels heeft echter mijn stadsallergie grote hoogten bereikt en wil ik alleen nog maar weg. De man biedt aan om mij voor te rijden naar het winkelcentrum waar de telefoonwinkel zit. Dan realiseer ik me dat dit niet mijn belangrijkste probleem is, en ik probeer hem uit te leggen dat mobiel blijven belangrijker is dan navigatie. Ik zeg dat ik wel euro's heb en hij biedt aan om mijn bus vol te tanken. Hij rekent uit hoeveel liter diesel hij kan kopen voor 50 euro, en komt naar buiten met de mededeling dat ik 78 liter diesel kan tanken. Er gaat maar 65 liter in. Vervolgens staat hij erop om me nog 500 roebel terug te geven. Ik bedank de man uitbundig en wens hem het beste. Pak van mijn hart. Nu het hele Kaliningrad plan in duigen is gevallen zal ik hier toch moeten overnachten, want de grens is geen optie meer. Ik rijd op goed geluk de stad uit, daarbij geholpen door de ondergaande zon, want veel wegen in Kaliningrad blijken rondwegen te zijn. Eindelijk komt er een einde aan de bebouwing, maar niet aan de drukte. Ik zet de bus op een parkeerplek voor bussen, een viezige plek langs een doorgaande weg, maar ik heb niet veel opties meer, ben moe en begin dubbel te zien. Veel lawaai van verkeer, vanmorgen was alles bevroren en de temperatuur in de bus was 3 graden boven nul. Maar goed dat ik winterkleren mee heb genomen. Vandaag ga ik proberen het Europese vasteland te bereiken, en vandaar mijn plan te trekken.