Exclave exemplarisch?

Na de nacht langs de weg begint gelukkig  's morgens de zon te schijnen, en warmt alles weer lekker op. Zonder dataverkeer kan ik toch via Google Maps de kaart openen en ik maak op de ouderwetse manier de route naar de noordelijke grens met Litouwen volgens mijn reisplan. Sovjetsk heet het plaatsje het dichtst bij de grens, en dus noteer ik de wegnummers en rijd al snel op de juiste weg. Het gebied is vlak, met hier veel tamelijk grootschalige landbouw, soms afgewisseld door stukken bos, waar ik helaas geen mogelijkheden zie om te stoppen. Sovjetsk blijkt een redelijk overzichtelijk plaatsje te zijn, en omdat ik nu genoeg diesel heb, zet ik mijn zoektocht naar een Russische simkaart voort. Een vrouw die ik aanspreek geeft mij aanwijzingen naar een groot winkelcentrum. Die blijken redelijk goed te volgen en ik parkeer de bus in de buurt van de ingang. Ik laat de hond in de bus en spreek een werknemer aan die buiten staat met een sigaret. Hij loopt met me mee naar binnen en in een talenmengsel leg ik uit wat ik zoek. Jazeker, zij verkopen simkaarten, maar alleen als je een Russisch paspoort kan overleggen. De jongen doet erg zijn best en vertaalt de officiële richtlijnen met zijn telefoon in het Engels voor mij. Inmiddels zijn er drie anderen bij komen staan, en als ik vraag of ik ergens euro's kan wisselen pleegt een van hen zelfs een telefoontje, maar krijgt nul op het rekest. Balen. Dus geld gaat niet lukken en telefoon ook niet. Dat deze zaken een levensbehoefte zijn voor de reiziger besef ik mijn ervaring van gisteren maar al te goed. Het zou missschien nog anders zijn als je met twee zou reizen en een persoon de kaart kon lezen, maar in het huidige tijdperk van internet zijn niet veel mensen daar nog bedreven in, nog afgezien van het feit of je die kaarten kan bemachtigen. Ze verkopen hier wel een Russische navigatie en dat zou misschien een oplossing kunnen zijn. Vervolgens vragen ze waar ik heen wil. Of ik naar Lithuania ga? Ik beaam dat ik naar de grens wil. Ze zeggen dat die dicht is aan deze kant. De brug is gesloten. Weer een NJET. Blijkbaar is enkel de grensovergang waarlangs ik binnen ben gekomen nog open, dus dat betekent het hele eind terugrijden. Een van de jongens vraagt mijn telefoon en via de wifi zet hij de route terug op mijn telefoon. Ik bedank de jongelui en ga onverrichter zake naar buiten. Tegenover mijn parkeerplek zie ik Russische mannen druk in de weer bij de plaatselijke autowasserette, de auto is, in ieder geval in dit gedeelte van Rusland nog een echte heilige koe. Ik heb nog geen enkele fietser gezien, er lopen ook niet zoveel mensen langs de weg als in de andere voormalige Oostblok-landen, alles rijdt. En als de banden versleten zijn worden ze in de berm buiten de stad gedumpt, overal zie je die afgedankte banden en andere rotzooi liggen. Ook zijn er af toe van die bovengrondse autobruggen, waar driftig aan auto's gesleuteld wordt, en olie wordt ververst, die daar vervolgens doodleuk achtergelaten. Soms zijn de sleutelaars zelfs vergezeld van hun gezin dat er een uitje van maakt. 's Lands wijs, 's lands eer zou mijn vader waarschijnlijk gezegd hebben. Overigens rijden hier, maar dat kan met de ligging van dit stukje Rusland buiten Rusland te maken hebben, voornamelijk Europese wagens rond, en de meesten vrij nieuw. Geen oude houtje-touwtje Lada's te zien. Ik maak een wandeling in het tegenoverliggende park, dat er erg verzorgd uitziet. Bij het oorlogsmonument (inclusief tank en eeuwige vlam) is een groep kinderen aan het oefenen voor de 9 mei-viering, de nagedachtenis aan de Grote Vaderlandse Oorlog, zoals zij WOII noemen. Ze marcheren en zingen het lied Katusja, misschien wel het bekendste soldatenlied van de USSR. Overal wappert de driekleur  wit-rood-blauw.
We stappen weer in en nemen de route terug, waarbij ik de slaapplek van vannacht weer passeer. Op naar de grens, benieuwd of ze weer alles binnenste buiten gaan keren. Dat is niet het geval, de douanier is zelfs redelijk aardig en als afscheid krijg ik zowaar een glimlach. Het foutje in het formulier is blijkbaar niet opgevallen. De Polen doen weer gewichtig en moeten weten of ik geen smokkelwaar bij me heb en hoeveel diesel ik in de tank heb?! Ze vinden de hond leuk, maar controleren deze keer wel het chipnummer. Dan zegt een van hen dat hij zelf ook een herdershond heeft en troont me mee om naar zijn hond te kijken. Dan mag ik vertrekken. Pfoe, het voelt toch wel als een opluchting, want ik voel nu hoeveel stress het bezoekje me heeft bezorgd. Ik rijd niet verder en pleeg eerst een telefoontje, want ik ben nu toch twee dagen van de radar geweest.
Het duurt vervolgens bijna een half uur tot er een afslag komt van deze lege weg, en na wat extra afslagen genomen te hebben naar steeds kleinere wegen vind ik een prachtige plek onder een eeuwenoude eikenboom en strijk neer voor de nacht. De boom beschermt mij en ik slaap als een roosje.