Winkelen in Usak en een bijzonder bezoek

Na het voortreffelijke ontbijt met de gastvrije familie rijd ik via de andere kant van de bergen richting Usak. Het is een prachtige rit, de weg is wat smal, er is geen vangrail en het asfalt heeft die typische ruwheid die ik al op meerdere bergwegen ben tegengekomen. Overal staan borden dat sneeuwkettingen verplicht zijn. Gezien het extreme klimmen en dalen zeker geen overbodige luxe in de winter. De afgronden aan de kant van de weg geven mij een vreemd gevoel in mijn maag, en ik heb nou niet bepaald hoogtevrees. Ik ben dankbaar dat het zulk mooi zonnig weer is, anders was deze rit waarschijnlijk veel moeilijker geweest. Boes houdt zich goed en klimt onvermoeibaar omhoog, weliswaar in maximaal derde versnelling. Vanaf het hoogste punt moet ik constant in tweede versnelling, anders krijg ik teveel vaart. Maar de uitzichten zijn de moeite waard. In anderhalf uur kom ik welgeteld een auto tegen. In het eerste dorpje dat we tegenkomen stop ik om een nieuwe fles drinkwater te kopen. De man van het winkeltje verwijst mij naar het theehuis. Ik koop van de eigenaar 2.5 liter drinkwater, maar mag niet weg zonder thee te drinken. Hij laat mij aan een tafeltje plaatsnemen, en ik word van alle kanten bekeken door de aanwezige mannen. Ze zijn heel nieuwsgierig, en de baas ondervraagt mij met behulp van Google translate, waarna hij mijn antwoorden doorgeeft aan zijn dorpsgenoten. De sfeer is vrolijk en gemoedelijk. Waar mijn man dan is? Ik zeg dat ik die niet meer heb. Hou het verder maar bij dat gegeven om ze niet teveel in verwarring te brengen. Waar ik vandaan kom? Hollanda. Er wordt veel geglimlacht en sommige komen echt van dichtbij naar me kijken. Een man gaat naast me zitten, maar kijkt me niet aan. De baas legt uit dat hij niet kan praten. Ik vind het allemaal best, maar als ik de thee op heb wil ik toch echt verder. De thee mag ik niet betalen, en nagewuifd door demannen rijden we weer verder.

Eenmaal uit de bergen opent zich een wat droger en vlakker landschap. Het is heet en nergens schaduw. Dan maar doorrijden. Uiteindelijk vinden we een open plek waar een paar eikenbomen staan en in de schaduw geniet ik van de meloen die ik onderweg gekocht heb en kan Kitaan even drinken en wat rondlopen. Mijn volgende missie is een Turks oventje kopen voor een vriendin. Ze heeft er een foto van gestuurd. Zodra we een wat grotere plaats bereiken trek ik de stoute schoenen aan en stap de eerste de beste winkel in. Nee, dat heeft ze niet, en ik wordt verwezen naar een plek twee keer rechtsaf. Ik kom op een soort slordig pleintje, en parkeer de bus volgens Turkse gewoonte, dat heet ergens aan de kant van de weg zoals iedereen dat hier doet. De vrouw van het eettentje wijst naar de overkant en ik stap daar mijn eerste Turkse huishoudelijke winkel binnen. Dit is het terrein van de vrouwen, geen man te zien. Ogenblikkelijk word ik aangesproken door een jonge vrouw met hoofddoek en mondmasker. Ik laat de foto zien. Enthousiast troont ze me mee naar de achter kant van de winkel, waar hele stapels dozen staan, waar allemaal oventjes in zitten. Ik schrik van de afmetingen van de dozen, en besluit mijn vriendin te beeldbellen. Ik heb niet zoveel plek in Boes dus hoop ik dat ze genoegen neemt met een wat kleiner exemplaar. Het meisje haalt alle dozen open en is niet te stoppen. Uiteindelijk komen we tot een beslissing. Ik hoop dat de doos onder het bed past, anders heb ik wel een probleem. Maar de jonge vrouw wil nog niet met me afrekenen. Eerst moet het produkt getest worden. Ze haalt de oven uit de doos, draait de hendels er behendig op en steekt de stekker in het stopcontact. Pas als ze voelt dat de oven warm wordt mag ik hem kopen. De communicatie verloopt via gebarentaal en Google translate. Gelukkig kan ik een plekje vrijmaken voor de grote doos, die ik overigens niet zelf naar de bus mag dragen. Net als ik de motor wil starten staat opeens de jonge vrouw er weer, samen met het meisje dat achter de kassa zat. Ze hebben nog een kadootje voor me, ik krijg twee aanstekers, een met Usak erop en een met de vlag van Turkije in bling-bling stijl. Ik bedank ze hartelijk en vraag dan of we een selfie kunnen maken. Natuurlijk, de taal van de telefoon is ook tot Turkijke doorgedrongen.

Het wordt inmiddels tijd om een plek voor de nacht te zoeken, en volgens de Maps is er in de buurt een camping. De weggetjes worden steeds smaller, en op zeker moment zie ik een grote yoert verschijnen in vrolijke kleuren met een terras erbij. Dat zou wel eens de camping kunnen zijn, dus ik stop. Er wordt gefloten, en even later komen een man en een vrouw naar de bus lopen. Ik begrijp dat ik thee moet komen drinken. Ietwat verbaasd loop ik met ze mee. We gaan naar de andere kant van de weg, waar een hoog, smal gebouwtje staat. Overal bloemen en ook hier weer veel kleur. De vrouw verstaat engels, maar spreekt het slechts een beetje. De man neemt me mee het gebouwtje in dat een droogruimte blijkt te zijn. Op de bovenste verdieping hangen maiskolven en pepers te drogen en beneden liggen druiven op een tafel te krenten. Aan de tafel vertellen ze enthousiast over hun bedrijf, en we gaan na de thee de overkant bekijken. In het seizoen runnen ze een restaurant op het terras en de yoert blijkt een enorme feestzaal in Turkse stijl. In het midden een grote haard waar ze volgens haar dan een groot vuur stoken. Lage tafels met zitkussens in oriëntaalse motieven zullen de ruimte. Het ziet er allemaal even mooi en verzorgd uit. Dan neemt ze me mee naar de boerderij, ze hebben namelijk ook nog een soort kippenfarm. De legkippen hebben enorm veel ruimte, en door de poort komen we bij allemaal hokken waar ze speciale rassen fokken. Er zijn zelfs volledig zwarte kippen die volgens hen ook zwarte eieren leggen. De hokken zijn schoon en ruim, elk hok weer een ander soort kippen of hoenders. Ze hebben zelfs een roofvogel, een reusachtig dier met enorme klauwen, waar ze de dode kippen aan voeren. De vloer ligt bezaaid met veren en het dier klappert vervaarlijk met zijn vleugels. Op de terugweg komen we langs de waakhond, die ze aan de ketting hebben gelegd vanwege mijn bezoek. Hij draagt een halsband met vlijmscherpe pinnen van wel 5 cm lang. Ik vraag waarom dat is. Ze legt uit dat hij de schapen beschermt en dat de wilde dieren hem niet kunnen doden vanwege de pinnen. Hmmm, ja het is hier dus echt nog wildernis.

Ik neem afscheid van deze lieve mensen, want het is al 5 uur en om 6.30 u kun je niks meer zien. Ze komt me nog narennen met een grote zak vol druiven die ik perse mee moet nemen. Wat een hartelijkheid.

De campingroute voert me verder en verder, uiteindelijk een grindweg op, die zeer steil omhoog gaat, en op dat punt zou het nog eens 4 km zijn. Ik besluit de zogenaamde camping te laten voor wat het is, en op het hoogste punt te overnachten. Er komen voor het helemaal donker is nog boeren voorbij, maar iedereen laat me verder met rust, dus om half acht gaan we slapen. De nacht is, op wat hondengeblaf na, doodstil. Als ik 's morgens opsta is er meteen weer verkeer van tractoren en een paar auto's. Er wordt over en weer gezwaaid. Ook treffen we een hond met een bel om. Dan stopt er een auto vlak bij mij. De man haalt een jachtgeweer uit zijn auto, maar loopt de andere kant uit zonder mij te groeten. Ik begrijp nu waar de hond met de bel voor is, het is een drijver. Ik hoor een schot, en even later komt de jager weer terug, zonder vangst. Opeens verschijnt er nog een man met een geweer en mijn nieuwsgierigheid wordt mij weer de baas en ik ga naar ze toe. Waar ze dan op jagen? Ik laat de Turkse vertaling van konijn horen en ze knikken instemmend. De jager met de auto vertrekt, de andere wandelt verder. Het is tijd om te gaan. Nog een beetje verder de binnenlanden van Turkije verkennen.