Een vleugje Rusland en een gemiste kans in Slavske

Het is een vrij stille nacht tussen de boeren, als ik behalve het hondengeblaf ook een haan hoor weet ik dat de dag begonnen is. We lopen een stuk de velden in als het nog niet helemaal licht is. Even later word ik ontdekt. Het blijft bij nieuwsgierige blikken van fietsers, mensen te voet met plastic tasjes en een enkele auto die stapvoets voorbij komt. Al snel gaan we verder, want gisteravond heb ik in mijn verlangen naar een echte rustpauze zowaar voor het eerst in mijn leven een hotelkamer geboekt bij Booking.com. Een kamer in Slavske, in een hondvriendelijk hotel, genaamd hotel Tsjimbor. Voor we die inmiddels broodnodige warme douche en onebeperkt internet kunnen genieten moet er eerst nog een slordige 90 km worden afgelegd. NA korte tijd zie ik de Karpaten al opdoemen in de verte, gesluierd in wolken. Ai, zou nu aan het goede weer een eind komen. Het is ijskoud, zelfs met de verwarming aan voel ik de kou. Overal staan mensen te wachten bij de bushaltes, de bus is zeker het meest populaire vervoermiddel op het platteland. Ze rijden ook stevig door merk ik asl ik er een achter me heb, want ondanks dat hij steeds mensen oppikt, zie ik hem elke keer weer in mijn spiegels opdoemen. Hoe dichter ik bij de bergen hoe ruiger de vervoermiddelen worden. Oude legervoertuigen, buchanka's, jeeps, en heel hoog op de poten staande vrachtwagens bevolken de wegen. Gelukkig rijden die allemaal niet zo hard en kan ik goed meekomen. Dat was in Polen wel anders, daar scheurden ze je aan alle kanten voorbij. De tankstations beconcurreren elkaar hier om de zoveel kilometer, en de prijzen zakken steeds meer. Ik besluit net voordat ik de bergen in klim nog een tankstop te maken, dat kan ik mooi combineren met het aantrekken van een lange onderbroek en een extra thermoshirt. Er loopt een oude baas in een overall die de goot veegt en netjes alle bladeren opruimt. Niet helemaal zeker over de keuze van de slang loop ik naar hem toe, de slang waar ДЛ op staat is namelijk groen, en dat brengt mij in verwarring,omdat in Nederland de groene slang altijd voor benzine staat. Hij mankt met mij mee terug en verzekert me dat de DL wel de goede pomp is, maar dat ik eerst moet betalen. Dat klinkt bekend, ik namelijk begrepen dat het in Rusland ook zo gaat, gelukkig heb ik mijn bus lang genoeg dat ik redelijk nauwkeurig kan inschatten hoeveel erbij gaat en ik bestel 50 liter. Achter het loket zit een vriendelijke dame, die zelfs twee worden Engels spreekt. Door mijn stugge pogingen tot communicatie komen er gelukkig toch ook veel woorden weer terug uit mijn geheugen, onder andere de telwoorden. Ik zeg stoer dat ik Pietchat liter wil. Ze begrijpen wat ik bedoel, en de kassadame wenst me een fijn verblijf tot in Slavske. Nou, dat is al de tweede die zegt dat het zo bijzonder is, dus mijn verwachtingen stijgen.
De weg naar Slavske is goed te doen, geen al te steile hellingen, dus de bus hoeft niet te ploeteren. Zelfs de bewegwijzering is in orde. Nou nog het hotel vinden en dan een dag heerlijk ontspannen en uitrusten. Ja, dat had je gedacht, het begon er al mee dat bij het binnenrijden van Slavske juffrouw Google van slag raakte en tegengestelde opdrachten uitkraamde.
Ga terug, draai om, ga links, ga rechts, en last but not least:"Ik ga effe koffiedrinken, zoek het zelf maar uit". Midden in het dorp geparkeerd en ten einde raad te voet op zoek gegaan. Niemand had van hotel Tsjimbor gehoord. Ik nam de telefoon erbij en probeerde het aan mensen het adres te tonen. Sommige wezen vaag een kant uit, anderen liepen schouderophalend verder. Bloody tourist. Alle mensen weken uit voor Kitaan, hij boezemt iedereen angst in, blijkbaar hebben ze hier veel valse honden, want het nieuwe woord voor Kitaan, is geworden Koeschel, of zoiets. En het betekent bijten. Ze zijn bang dat ie bijt. Aan het eind van de straat lopen we perongeluk een schoolplein op. Dat geeft een hele consternatie, de kinderen gillen afwisselend of proberen toch dicht bij de hond te komen en de toezichthoudende juf slaat op de vlucht als ik vraag of ze Engels spreekt. Gelukkig komen nu de tieners het plein op, en er zijn er een paar die de juiste snaar weten te raken bij Kitaan en het wordt een knuffelfestijn. Een meisje dat alleen loopt spreek ik aan probeer nogmaals er achter komen waar het obscure hotel is. Ze doet haar uiterste best met maps en google translate, maar ook haar inspanningen mogen niet baten. Ik bedank haar en loop terug naar de wagen. Effe een peuk en een nieuw plan de campagne maken. Als we bij de bus arriveren heeft juist een van de straathonden besloten poolshoogte te nemen. Kitaan valt uit naar de hond, en ik kan hem nog net houden. Hij is er dus duidelijk niet van gediend als een vreemde hond bij ons huisje komt, want de hele weg door het dorp heeft hij de straathonden straal genegeerd. Het hondje druipt snel af. Maar weer eens wat googelen. Hotel Violetta komt bovendrijven, het is dichtbij, ik heb het al zien liggen en heeft goede recencies. We rijden de oprit op en een man komt naar buiten. Op mijn best boerenfluitjes vraag ik naar een kamer voor de nacht. Njet is het antwoord, niet met de cobaka, en hij heeft ook niks vrij. Dan gooi ik het maar over een andere boeg, brutaal vraag ik of er dan een mogelijkheid is dat ik hem betaal om de nacht op de parkeerplaats te staan en wat electriciteit af te nemen. Ja, natuurlijk, geen probleem, en hij wil perse geen geld. Het is allemaal goed. Nou daar moeten we dan maar op vertrouwen denk ik, en laat de bus achter bij hem. Op weg naar het dorp maken we een ommetje naar de rivier. Om daar te komen moeten we over een smalle hangbrug heen. Kitaan schiet er ineengedoken overheen, wiebelige dingen en sowieso bruggen zijn niet zijn favoriet. Het koele rivierwater en een paar stokken maken daarna alles weer goed. In Slavske blijkt maar een eettent te zijn, en ook daar is de regel: geen grote cobaka's, kleintjes moagen wel binnen. Pff. Ok, kan ik dan ook meenemen? Juf Google is inmiddels weer op haar post en vertaalt voor me. Da, dat kan, zegt het bitsige serveersterje. Ik kies de tourist lunch, neem niet eens de moeite om te kijken wat het inhoudt en laat me verrassen. Terwijl ik  buiten sta te wachten ( en te profiteren van de gratis wifi) komt het behulpzame meisje weer voorbij en we wisselen instagram uit. Ik ga met haar op de foto en even later wordt mijn eten gebracht in een grote plastic zak. Op een bankje bij het spoor kijk ik wat er voor verrassingen in zitten. Een grote bak borscht, eindelijk dan toch mijn Russische soep, een bak met wat ik denk dat gekookte gerst is, een flinke stuk gehakt vlees en salade. In een zwart bekertje zit kruidenthee met heel veel honing erin. Het smaakt allemaal weer uitstekend, ze kruiden het eten hier heel lekker, en als trouwe maatjes deel ik het vlees en de gerst met de hond. Salade hoeft ie niet. Het was me weer een dagje on the road, de plek waar ik nu sta voelt goed, de hotelbaas stuurt hier blijkbaar iedereen weg want er zijn al drie auto's weer teruggereden, en er staat behalve zijn auto en ons busje niemand op de parking. Enfin, daar ga ik mijn hoofd niet over breken, het is tijd voor het bed.