Woeste gronden en het platte land

Na het luxe maal in de Kaloba, dat zoiets als houten huis betekent, zet ik op aanraden van de ober koers naar Slavske, volgens zijn zeggen een prachtig wintersportoord, waar je ook goed kan wandelen, en dat zeer geliefd is zowel onder de Oekrainers als de Russen. Google zwaait ook niets dan lof over het plaatsje. Maar de 2,5 uur die het nog rijden is gaan we zeker niet halen. De zon begint te zakken, het is kil op de vlakte en ik begin moe te worden. Het meest opvallende aan dit gedeelte van het land zijn de woeste gronden, kilometers lang rijd ik door niemandsland, dat begroeid is met wilde planten en berken. Geen hekken, geen wegen, geen bebouwing. Het maakt indruk op me, zo moet het ongeveer 200 jaar geleden in sommige Nederlandse provincies ook nog zijn geweest. Rijke mensen konden dan hele stukken van die woeste gronden opkopen als ze er gek genoeg voor waren. Zoiets is nu ondenkbaar.
Wat ook opvalt zijn de kleinere akkers waar men met mankracht, paarden of een oude tractor tot laat in de avond bezig is met oogsten. Heel veel mensen hebben vee, bestaande uit paarden, koeien en kippen en dat loopt allemaal gewoon los. Op veel velden branden vuren, die een dikke rook over het land leggen. Aan de geur te merken zijn het bladresten die verbrand worden. Ik vind het geweldig om te zien. Mijn obsessie met het boerenleven zal wel tot vervelen strekken, en toch kan ik niet nalaten me te realiseren dat dit leven nog niet zo lang geleden ook de werkelijkheid van onze voorouders was. De vrouwen lijken weggelopen uit oude communistsche foto's, met hun karakteristieke dubbelgebogen houding op het land, en de hoofddoekjes. Ik kan me nog wel herinneren dat mijn moeder ook van die doekjes droeg. De mannen hier hebben gegroefde, tanige gezichten, gebruind door de zon, en konden zo weggelopen zijn uit de Wolgaslepers van Ilja Repin, behalve dan dat de mannen in dit land geen baarden dragen. Ze grommen alleen maar wat als ik zwaai of groet, erg toegankelijk zijn ze niet, dit in tegenstelling tot de vrouwen waarvan sommige erg vriendelijk en behulpzaam zijn, en hun best doen mijn Russische gebrabbel te begijpen. Terwijl mijn hart af en toe een sprongetje maakt als er weer zo'n suikertaart van een kerk tevoorschijn komt, met gouden dak en pasteltinten, begin ik langzaamaan rond te kijken naar een plaats voor de nacht. Hoewel de doorgaande wegen in Oekraine over het algemeen prima zijn, houdt het buiten deze verkeersaders gewoon op en lopen er alleen zandpaden het land in, of straten van aangestampte modder met puntige keien waar dan huizen langs zijn gebouwd. In tegenstelling tot de kerken verkeren de meeste huizen in deplorabele staat. Sommige lijken half afgebouwd, andere zijn scheefgezakt of vertonen enorme scheuren. Elke anderhalve km staat er wel een prodasjnie, dat zijn kleine winkeltjes, meestal in een woning, waar je van alles kunt kopen. Ook vele aanbieders van ingemaakte paddestoelen en noten verkopen hun waren in de berm. Het is niet altijd makkelijk om te stoppen in de verkeersstroom, dus fotografeer ik zoveel mogelijk met mijn ogen. 's Avonds ben ik dan ook doodmoe van alle indrukken die het reizen me geeft. Naarmate de schemering grip krijgt op het land kijk ik ik, nu toch wel een klein beetje ongerust, rond naar een mogelijkheid om mijn bus voor de nacht te zetten. Eten hoef ik niet meer, want de middagmaaltijd was zeer afdoende. Als niets zich aandient parkeer ik op een redelijk brede strook in de buurt van een bar, waar ook al een vrachtwagen staat. Ik verzorg de hond met water en voer, en als mijn bed al gemaakt is hoor ik de chauffeur naast mij voor de tweede keer zijn motor starten. Dit zal toch niet de hele nacht zo doorgaan. Ook is er nog redelijk wat verkeer. Sleutel omdraaien en verder zoeken is de oplossing. Het is inmiddels donker, en als er even geen verkeer achter me zit sla ik de eerste de beste zijweg in. Het hotst en botst, de kuilen zijn diep, en nog steeds kom ik mensen tegen die op weg zijn naar huis. Bijna op het einde van de weg lijkt het me rustig genoeg om de bus achteruit een zandpad op te zetten. Ik pruts wat heen en weer tot ik denk dat hij redelijk recht staat en geef er de brui aan voor die dag. Te moe om nog iets anders te doen kruip ik in mijn bedje en vertrouw op mijn schutkleur en Kitaan's waakzaamheid.