Spitsroeden lopen in Troje

Voor mijn vertrek had ik mij gerealiseerd dat als ik naar Turkije zou gaan, ik rekening zou moeten houden met de Anatolische herdershonden. Voor de zekerheid daarom de wandelstokken meegenomen om eventuele belagers op afstand te houden. Het is nog veel erger dan ik me had kunnen voorstellen en ik raad iedereen die van plan is met de hond door Turkije te trekken aan daar nog eens goed over na te denken. Overal waar we ons vertonen worden we belaagd door groepen honden, meest flinke exemplaren van een overwegend gelige kleur en met zwarte maskers. Sommige hebben een scheutje ander bloed in hun aderen maar die vormen de minderheid. De meutes worden aangevoerd door de dominante teef en belagen ons als wolven zodra we hun territorium betreden. Lieten ze zich gisteren op de pier bij de ferry nog afschrikken door een beetje schreeuwen en wat dreigend gezwaai met mijn armen, de dieren die ik gisteren trof hier bij de grote toeristische trekpleister van het oude Troje lieten zich niet zomaar wegjagen. Blijkbaar is dat een waardevolle stek want hun verdediging was uitermate fel, en gelukkig had ik een wandelstok meegenomen. Ik was namelijk al gewaarschuwd door de eigenaar van de camping/pension. Ze gebruiken dezelfde tactiek als de wilde familieleden waar ze van afstammen. Hun aanvallen komen van achter en ze maken een hels kabaal. Elke keer moest ik me omdraaien en met de stok zwaaien om te voorkomen dat ze Kitaan zouden bijten. Die hield ik wijselijk aan de riem, hij is ondanks zijn afmetingen kansloos tegen zo'n vijandige meute. De rollen waren even omgedraaid. Ik heb Kitaan meegenomen als gezelschap natuurlijk, maar ook omdat ik me veiliger voel met hem in de buurt. Gisteren moest ik hem beschermen. Een bezoek aan het officiële gedeelte heb ik niet gemaakt, er waren poortjes, en een ticketbox. Hoogstwaarschijnlijk had de hond niet mee naar binnen gemogen, en de aanblik van gemaskerde groepen toeristen ontnam mij de lust. Ik lees liever de verhalen.

In plaats daarvan slaan we rechtsaf en lopen, de bordjes negerend die ik toch niet kan lezen, een hele oude olijfboomgaard in. Dit behoort niet meer tot het terrein van de honden, dus Kitaan kan eindelijk los. Er hangt een heel speciale sfeer en aan de rand krijg ik een prachtig zicht op de vallei beneden. Hier voelt het alsof je terug in de tijd bent. Deze bomen hebben hier altijd gegroeid. Niet deze exemplaren natuurlijk, maar ik kan me voorstellen dat het landschap sinds de oudheid niet veel veranderd is. Zo moet de Gethsemane er ook uit hebben gezien. We waden door het prikkelige onkruid tussen de bomen. Opeens doet Kitaan weer raar.Dan heeft hij meestal een beest ontdekt dat ie niet kent. Ik loop dichterbij, Kitaan staat nog steeds met zijn neus omlaag verwonderd te kijken. Het is een heuse schildpad. Die heb ik nog nooit in het wild gezien. We laten het beestje gauw met rust.

Op de terugweg word ik aangeklampt door de souvenirvrouwtjes langs de weg. Ik zeg dat ik geen geld bij me heb en morgen terugkom. Ze prijzen heel fanatiek hun waren aan, het zijn zelfgemaakte Trojaanse paardjes van hout en andere snuisterijen.

Niet zo mijn ding. De Turken weten hoe ze hun antiquiteiten moeten commercialiseren, en ik kan ze geen ongelijk geven, het is alleen niet aan mij besteed. Vandaag rijden we weer verder, wellicht nog een klein stukje langs de kust, om te kijken hoe het daar is. Het weer is nu echt zacht, de truien en lange onderbroeken zijn verleden tijd.