Polen binnenglippen, deinen en tien koeien

5 oktober 2021 - Oswiecim, Polen

Vanochtend het Kamp Kaljocek om 8 uur verlaten, de sleutel in het huisje achter geltaen in het vertrouwen dat ze die wel zouden vinden. Nog even wat water bijgevuld en met volle accu's vertrokken richting de grens. De hoofdwegen vemijdend reed ik richting Raciborz. De wegen werden kleiner en kleiner, dat was een goed teken. Ik zit niet te wachten op controles en ingewikkelde dingen met formulieren en onaangename testen. "Granitca" stond ergens op een bord. Ik was warm, de grens moest nu dichtbij zijn. Er dook een bordje op, met daarop de verlossende boodschap dat ik nu in Polen was. Ik kan niet ontkennen dat ik erg opgelucht was, en vrolijk zingend slingerde ik de bus over de landweggetjes, passeerde het archetypische tandeloze oude vrouwtje, dat kromgebogen met een doekje om haar hoofd niet echt reageerde op mijn uitbundige "dobre dehn". Inmiddels weet ik dat ze hier tjendobre zeggen. Weer een bultje op en wat ik daar zag was minder opwekkend. Weer een granitca, maar nu zou ik terug de Tsjechische Republiek in zijn gereden, en als er iets was dat ik niet wilde, was het dat wel. Ik moest mijn virtuele vriendin toch even uitleggen dat de kortste weg niet altijd de beste is. Na een goed gespek met haar wilde ze me wel helpen een omweg te maken zodat ik binnen de grenzen kon blijven. De rest van de dag maakte ze het goed door haar uitspraak van Poolse wegen, een ellenge aaneenschakeling van wroshkazinjarcibiska, soms wel 40 lettergrepen lange hilarische persiphlages van het Pools. Ondanks de hektiek van het verkeer moest ik er elke keer weer hartelijk om lachen.
Mijn eerste indruk van Polen was niet zo positief, en dat kwam niet door dat omaatje hoor, maar het verschil met Tsjechie is groot.Ten eerste de wegen, het is geen rijden, maar deinen. Zo spiegelglad de wegen aan de andere kant over het algemeen waren zo hobbelig en uitgehold zijn ze hier, althans in het gedeelte waar ik vandaag doorheen kwam. Na mij vier dagen te hebben kunnen laven aan de indrukwekkende architectuur van het buurland, staken de bouwsels aan de kant van de weg daar maar schameltjes bij  af. De navigatie stond inmiddels op Oswiecim, oftewel Auswitz, met als optie snelwegen vermijden. Achteraf had ik waarschijnlijk net zo goed de autobaan kunnen nemen, want de route bestond uit een aaneenschakeling van wegopbrekingen, stoplichten en andere opstoppingen. Ook rijden hier fietsers, personen op een tweewielig voertuig die zich met doodsverachting voortbewegen over de rand van de secundaire wegen. Ik doe het ze niet na. Wat wel heel goed is, is de internetverbinding. Ze heeft me geen een keer in de steek gelaten om zogenaamd gps-gegevens te gaan zoeken. Dan heeft ze gewoon zin in koffie, maar dat zegt ze niet. Overigens is de bewegwijzering in Polen uitstekend, duidelijk en consistent, veel betrouwbaarder dan in Tsjechie.
Oswiecim dus. Een enorme parking met hoge hekken, achter de hoge hekken politiewagens, dan nog meer hekken, een toegang met als agent verklede parkeerwachters en enorm veel busssen en busjes. Ik had op internet al gezien dat er allerlei restricties zaten aan een bezoek, en zelfs al had ik die willen trotseren dan nog had ik met de temperaturen van vandaag Kitaan niet achter kunnen laten in de bus. Ik ben even uitgestapt en zag een Nederlandse camper. Het bleek een koppel te zijn dat met hun 2 zoontjes 7 maanden door Europa trok. Ze gebruikten ook Polarsteps voor hun reis. Even gekletst en daarna een rondje gelopen. Al gauw had een van de wachters aan mijn broek, dat het toch erg ongepast was om hier met een hond te zijn. Ok, ik was er toch al klaar mee. Ik heb mijn bedevaart gedaan, want ik weet nu na 2 dagen hoe groot de afstand is tussen Theresienstadt en Auswitz, en als ik me realiseer dat die mensen dat hebben moeten overbruggen opgepropt in veewagons zonder eten of drinken en zonder sanitaire mogelijkheden, dan voel ik me heel nederig. Elke maandag werden de namen afgeroepen in Theresienstadt van de mensen die door kampcommandant Rahm uitgekozen waren om op transport te gaan. Eerst die treinrit en dan de dood. Het is nog steeds afschuwelijk als je daaraan denkt.
Het was voor ons beiden hoog tijd voor een beetje natuur om te "erholen", een Duits woord helaas, maar het drukt precies uit wat de natuur en de bomen met je kunnen doen. De omgeving werd groener en het verkeer rustiger, en bij een veilige afslag zijn we van de hoofdweg afgegaan. Bus geparkeerd tegenover een postkantoortje, bij een schreeuwerig bord dat vast betekende dat je dat pad niet in mocht lopen. Maar ik kan geen Pools lezen en we hebben even heerlijk gewandeld, wel de blouse dicht, want de omgeving van Auswitz is erg drassig, en dus hadden de muggen me snel gevonden. Bij het postkantoor ben ik om een ansichtkaart gegaan. Het meisje achter het loket was een hele lieverd, ik kreeg een spoedcursus Pools, dat met die tien koeien betekent bedankt, en tjiendober is de Poolse groet, ze verkocht me een postzegel en gaf me een militaire kaart van Polen kado. Tien koeien, dat is zeker. Voor de ansichtkaart verwees ze me naar het aangrenzende winkeltje. Piepklein, ze hadden vanalles en wonder boven wonder toverde de aardige mevrouw achter de kassa zowaar een ansichtkaart tevoorschijn. Missie geslaagd en alweer tien koeien. Dat waren er al heel veel meer dan in heel Tsjechie bij elkaar.
Tijs om iets te pinnen op de kaart. Mijn behoefte aan bos was nog niet bevredigd dus richting het dichtstbijzijnde natuurpark. Even wat bioresearch gedaan met de hond, en op de park4night een overnachtingsplek gezocht. Koos er eentje uit die maar 22 km verderop lag. Uiteraard werd bus weer op de proef gesteld, maar nu kregen we er een nieuwe handicap bij. De weg splitste zich, ik moest kiezen tussen een heel smal bruggetje waar geen gewichtslimiet bij stond, of een route door het water. Het zekere voor het onzekere nemend koos ik voor de route door het water. Hij staat hoog op zijn poten dus er kon niet veel gebeuren. Na deze hindernis ging het parcours nog een paar km verder, terwijl het monster van de twijfel geregeld in mijn oor fluisterde:"Ga toch terug, dit kan echt niet kloppen..."
Eigenwijs is ook wijs, en deze ietwat twijfelachtige eigenschap werd vandaag ruimschoots beloond met de aankomst op een hele leuke mini-camping met basisvoorzieningen onder aan een imposante krijtklif. Van een Poolse bergbeklimmer, want die oefenen hier, kreeg ik de tip om morgen dezelfde weg terug te rijden omdat die andere naar zijn zeggen nog erger was. Dankbaar voor weer een mooie dag onderweg sluit ik nu af. Welterusten.

Foto’s