Een nacht aan het strand

Gisteren wat laat vertrokken van camping Troje, het zuidelijke tempo heeft me al in zijn greep. Ik besluit nog een beetje kust te verkennen aan deze kant van de Egeïsche Zee. Werd gisteren verbeterd door een medereizigster toen ik de zee hier per ongeluk Middellandse Zee noemde. Mijn topografische kennis is niet zo gedetailleerd. Het is een mooie rit over een zeer professioneel aangelegde autobaan. De uitzichten zijn wondermooi, vooral als ik af en toe een blik krijg over het water met daarin kleine eilanden. Het is een geweldige ervaring om zo tijdens mijn reis het landschap te zien veranderen. Steeds weer andere begroeiing, ander klimaat en andere menselijke bouwsels. De weg biedt veilige afslagen, dus als ik rechts een verlaten steengroeve zie opdoemen pak ik mijn kans. Ik ben vanochtend maar een heel klein stukje met Kitaan gegaan vanwege de irritante honden van Troje, dus we hebben alleebi behoefte aan een wandeling. In Turkije is verlaten dus ook echt verlaten, en er is meer dan genoeg parkeerplek voor Boes. Er loopt een kleine meanderende rivier door het dal en vanaf het pad naar boven ziet het eruit als de tuin van Eden. Ik besef steeds meer dat ik in de omgeving ben waar de eerste grote beschavingen zijn ontstaan. Het land lijkt gul en rijk, het is warm en groen, zelfs in deze tijd van het jaar. De boeren rijden af en aan op hun tractoren met grote karren vol met allerlei oogst. Op de stoppelvelden laten de herders hun schapen grazen. Ik zet koers naar een middelgroot dorp om iets te eten. Het is wat druk en de straatjes zijn smal, dus ik parkeer Boes op een bewaakte parking, dat is ook fijn voor Kitaan omdat ik dan het dakluik en de raampjes een beetje open kan laten. Er was sowieso geen plek geweest in het centrum. Het gonst hier van de bedrijvigheid. Het zijn voornamelijk mannen die het straatbeeld bepalen, af en toe een moeke met veel laagjes kleurrijke kleding en dito hoofddoek, soms nog gecomplementeerd met een mondmasker. Bij de typische Turkse theehuizen zitten de terrasjes vol pratende mannen. Ik word wel een beetje bekeken, maar het voelt niet zo bedreigend als in Oekraïne, het is meer een openlijke nieuwsgierigheid. Bij een van de theehuizen vraag ik de patron of ik iets kan eten. Nou ja vragen, het is meer een soort gebarentaal. Hij is uiterst voorkomend en wijst me de weg naar een eethuis om de hoek. Eerst weet ik niet zeker of ik wel goed zit. Achter de grote ramen aan de voorkant zie ik een kale witte ruimte met een rode lambrisering waar kleine tafeltjes met stoelen staan. Helemaal achterin meen ik iets van een toonbank te zien waar mensen achter staan. Op een jonge vrouw na die aan het achterste tafeltje zit te eten is de zaak leeg als ik binnenstap. Ze staat meteen op en komt naar me toe. Ze is modern gekleed en heeft wat vaag Aziatische trekken. Ik vermoed dat ze net als ik een toerist is die me wil helpen met het bestellen. Het blijkt echter de dochter des huizes te zijn die een klein beetje Engels spreekt. Het is een familiebedrijfje, er staan twee oudere vrouwen in de keuken en een man die zich wat bescheiden afzijdig houdt. De vrouwen laten me enthousiast hun gerechten zien.Ik probeer via de dochter duidelijk te maken dat het zeker niet al te heet moet zijn, wuif met mijn hand voor mijn mond en schud daarbij van nee. Hopelijk begrijpen ze het. Ik beslis voor Kofte van kip, dat er heel lekker uitziet, een soort soepachtige dunne saus met grote balletjes en stukjes aardappel, daarbij rijst, dat ze hier pilav noemen en ik wijs de gestoofde groente aan. De vrouw achter de toonbank mompelt daarop iets wat op yoghurt lijkt, maar dat hoef ik niet. Ik ga aan een tafeltje zitten en wordt bediend. Het eten smaakt net zo lekker als het eruit ziet. Dan brengen ze nog een schaaltje. Het is de gestoofde groente, nu echter overgoten met een dikke laag yoghurt. Hmm, dat is een beetje vreemd. Als ik de rest op heb besluit ik er toch van te eten voor de vitamientjes. Het smaakt een beetje raar die olieachtige gebakken groente samen met die koude yoghurt. Tot ik opeens op een peper bijt en de hete bliksem in mijn keel schiet. Ik kan nog nauwelijks ademen en het meisje schiet me te hulp door gauw een flesje water voor me te pakken. Daarna eet ik wat voorzichtiger en alleen de herkenbare delen.

Na de maaltijd raadpleeg ik wat apps om een campingplaats te zoeken ergens verderop aan de kust. Ik kom uit op camping Aylin. Het is redelijk goed te vinden, en ik kom uit bij iets wat op een kampeerplaats lijkt, maar dat niet meer in gebruik is. Ik blijf hier staan het is heerlijk weertje en met de kont aan zee. Kan ik eindelijk die foto maken die je zo vaak tegenkomt op internet, en waar mensen het strand voor op rijden om vervolgens hulp te moeten halen teneinde weer losgetrokken te worden. Ik rijd het strand niet op, vind het prima zo. Honderd meter verderop ontdek ik dat camping Aylin wel degelijk bestaat, maar momenteel gesloten is. Bij hotel Troas ontdek ik wat leven op het terras. Een vriendelijke man staat achter de bar en ik vraag of hij koffie heeft. Hij spreekt Engels en zegt: "Of Course, have a seat". Ik zeg dat ik geen geld bij me heb, en dat is geen probleem ik kan later terugkomen. Hassan, vertelt dat hij lang als steward gewerkt heeft op cruiseschepen. Het is te merken, zijn talenkennis en algemene ontwikkeling zijn uitstekend. Er is nog een andere jongen met een niet-Europees uiterlijk. Hij lijkt op de mensen uit Mongolië, Kirgistan, die kanten uit. Het blijkt een Afghaanse jongen te zijn die op 15-jarige leeftijd via een aantal omzwervingen in Turkije terecht is gekomen. Zijn naam is Haydar en hij is wat verlegen. Hij is van plan in Turkije te blijven. Als ik zo'n verhaal hoor voel ik me wel echt een westerling, met mijn tochtje per bus.
De rest van de dag genieten Kitaan en ik van het mooie weer, het niet zo koude water, en de rust hier. 's Avonds komen de jongens nog langsrijden in hun bus en vragen of ik nog iets nodig heb uit het dorp. Een brood zou wel fijn zijn en een half uur later wordt het bezorgd aan de bus, hij wil er niks voor hebben. Nu zit ik hier weer op hetzelfde terras, met stroom en wifi, en een veel te groot Turks ontbijt. Hassan heeft zelfs ontbijt voor Kitaan gebracht in een groot doorgesneden watervat, vettig kookvocht van het schaap met brood en een bot. Moet niet gekker worden. Ik laat Kitaan er niet teveel van eten, want als hij aan de dunne raakt is dat vervelend in de bus, en dat botje leek me wat dun voor zijn gebit. Ik zet het een eindje verderop neer en de hele schaal wordt opgevreten door de kippen, inclusief alles wat er nog aan het bot hangt. De zon schijnt, het begint al warm te worden en we gaan een stukje rijden.