Kruisbeelden en eindelijk koeien

5 oktober 2021 - Dzikowiec, Polen

Het was stil vannacht op Brandikowska, zo stil dat ik er bijna niet van kon slapen. Genesteld tussen de grote rotsformaties was het enige geluid dat je kon horen het ruisen van het bergbeekje. Dat bergbeekje waar ik doorheen moest rijden. Bij de camping hadden ze gelukkig een brug, dus even geen semi-offroad ervaringen meer. vanmorgen sprak ik een Duits koppel dat gisteravond nog laat was gearriveerd. Ze waren in een ruk in tien uur vanuit Roemenië komen rijden. Ze spraken allebei lovend over Roemenië, een land dat ze elk jaar bezoeken. Ze vertelden dat er nog geen sneeuw lag in de bergen, alleen de hoge toppen. Dit vind ik namelijk wel een "beetje spannend", steile wegen is tot daar aan toe, de vraag is of ik nog zo stoer ben als ze bedekt zijn met een pak sneeuw. Weinig kans om te oefenen in Nederland de laatste jaren.
De informatie die ik van de Duitsers kreeg over het verkeer rond Krakow, sterkte me in mijn besluit hier met een grote boog omheen te rijden. Overigens vermijd ik bijna alle grote steden. Het pakte goed uit, de rit noordelijk van Krakow toonde me een heel ander Polen dan ik tot nu toe gezien had. Het land werd vlakker met veel wilde moeraslanden, over sommige delen waren enkelbaansbruggen gereguleerd door stoplichten. Geleidelijk begint de herfst zich ook aan te kondigen. Na elke stop vind ik wel blaadjes op de vloer. Ook de vegetatie veranderde, de majestueuze beukenbossen maakte plaats voor groepjes berken en hier en daar nog een verdwaalde eik. Een beetje toendra-achtig hier en daar.
De Polen zelf hadden voor opfleuring gezorgd, in bijna elk gehucht of grote kruising stond wel een Mariaschrijn of kruisbeeld, fraai versierd met bloemen en geleurde linten in een strak patroon.De kerken werden ook steeds mooier en lagen er prachtig verzorgd bij. Dit gebied moest wel een christelijk bolwerk zijn, katholiek zelfs, gezien de alomtegenwoordige Mariaverheerlijking. Vlak voordat ik de A4 op wilde draaien kreeg ik dan toch de kans om een heuse Poolse kamikazefietser te fotograferen. Hij reed doodgemoedereerd tussen de twee zich samenvoegende oprijstroken van de snelweg. Het was nog even penibel om hem te passeren, het laatste wat ik wil is iemand omrijden in het buitenland, dat geeft problemski.
De a$ bleek een spiegelgladde racebaan, met minder verkeer dan de Franse Peage. Wat verspreide vrachtauto's en busjes en een enkele personenwagen. Langs grote delen van de weg stonden aan beide zijden immense geluidsschermen. Die stukken waren wel erg saai, maar ik wilde een stuk opschieten naar de grens en nam het voor lief. Kitaan lag rustig te slapen naast mij, in zijn inmiddels aangewende autobaanstand. Om de zoveel kilometer waren enorme parkeerplaatsen aangelegd met picknickhuisjes en toiletgebouwen, die overigens volledig uitgestorven waren. Zal wel een of ander prestigeobject zijn geweest, want zodar ik weer van de A4 af ging om een warme maaltijd te bemachtigen, werd het weer stervensdruk. Het eethuis was geweldig, er klonk gemoedelijke polka-muziek, of wat het dan ook was, onder de grill brandde een heus houtvuur, en de supervriendelijke serveersters liepen in folkloristische rokjes. Alles was in stijl, het was een genot deze sfeer in te ademen. Meneer Kitaan werd uiteraard als eerste bediend met een bak water, terwijl het meisje "duschi" zei en op hem wees. Ze bleef wel op veillige afstand en dus dit keer geen knuffel voor mijn grote vriend. Later die dag heeft iemand me uitgelegd dat "duschi" groot betekent, ik had ook al eens eerder gehoord in verband met Kitaan. Dus nu is hij van knap naar groot gegaan. Ben benieuwd wat ze in het volgende land gaan zeggen. Het eten smaakte voortreffelijk, niet zo gek want ik keek onderhand scheel van de honger.
We zijn de dag geëindigd met een wandeling langs een groot meer, vlakbij een, je raadt het al, gesloten camping. Niet getreurd en de bus een eindje verderop in het bos verstopt. Een auto langs horen rijden, maar zolang Kitaan niet reageert, staat het sein op groen.
Het is onzeker wanneer ik weer iest kan uploaden, want laptop is bijna leeg en op de slaapplek geen bereik.

Ik stuur dit al vanuit de Oekraine, maar dat verslag volgt later.