Kitschkasteel, en niet slapen in een hotel

Gisteravond nog een wandelingetje gemaakt vanuit de parkeerplaats van hotel Violetta. Waar het pad eindigde trof ik een vriendelijke jongeman. Ik vroeg of het prive-terrein was en hij maakte me duidelijk dat het zijn grond was en hij hier een huis ging bouwen van de enorme stapel dikke boomstammen die er lag. Hij had een ingenieuze constructie gemaakt met een kettingzaag op een ijzeren rails. Van een vriend van mij, die ook zoiets heeft gebouwd, weet ik dat ze dit concept in Zweden ook toepassen. Het werd inmiddels al behoorlijk fris nu de zon verdwenen was, en ik besloot me terug te trekken in mijn bus. Er reed een auto de parkeerplaats op, en nieuwsgierig als ik ben, kon ik het niet nalaten even te spieken. De hotelbaas deed open, er werd even gesproken, en even later reden de mensen weer weg. Zo ging dat nog een aantal keer. Dus hij had echt geen kamer vrij? Maar er stond behalve het busje slechts een auto op het erf, een splinternieuwe Mercedes van een duur type. Wie waren die gasten dan die de kamers bevolkten? Het was me een raadsel.
Sinds we terug waren uit het dorp had ik de hotelbaas op en neer zien lopen naar een merkwaardig houten bouwsel, model tipi van wel zeker 4 meter hoog dat achter in zijn tuin stond. Ik had geen idee wat het was, begon echter te vermoeden dat het een soort sauna was toen ik rook uit het dak zag kringelen. Hij stookte er een vuur, helaas had ik niet het lef om er naartoe te lopen, want ik wilde de goodwill van deze man niet te veel op de proef stellen met mijn soms grensoverschrijdende gedrag. Toen de avond viel werd het mysterie, althans gedeeltelijk, opgelost. Bij Kitaan's laatste plasrondje zag ik een aantal peperdure auto's op het erf staan en hoorde mannenstemmen vanuit de tipi, waar nu aan alle rook uit kwam, of was het stoom? Eenmaal in bed was ik getuige van een Oekraiens mannenfeestje met Russisch klinkende muziek, luid gepraat en gelach. Om een uur of tien werd het stil en de auto's vertrokken. Ik hoorde de grote ijzeren poort langzaam dichtgaan en kon zeer veilig dit keer gaan slapen. Was die hotelbaas een Oekrainse oligarch? Wat het ook was, hij super vriendelijk, reageerde zeer beledigd op mijn aanbod om voor de stroom en het verblijf te betalen. Om mijn geluk nog verder te testen vroeg ik 's morgens om was pitna voda, waarop hij me binnennoodde in zijn huis (hotel?). Ik schopte mijn winterlaarzen uit en volgde hem op kousevoeten naar een zeer grote en luxe keuken, mijn verbazing was groot toen ik voelde dat de vloer verwarmd was. Ik uitte mijn gevoel, en hij glimlachte alleen maar en zei steeds maar weer dat alles goed was. De kraan in de gootsteen had geen druk, dus tapte hij water uit zo'n grote ballon die je ook wel in kantoorgebouwen ziet. Nee, deze man had geen centjes nodig van mij. Kitaan drinkt nu luxe water!
Enfin, ik heb hem duizendmaal bedankt, en we zetten koers naar Ivano-Frankivsk, een stad richting zuiden. Rond het middaguur begon ik al stilletjes uit te kijken naar een plek voor de lunch en kwam een bord Black Castle tegen. Dat intrigeerde mij, omdat er in dit land voorzover ik weet erg weinig kastelen zijn. We draaien de parkeerplaats op en ik kom in een wel zo ongelofelijk kitscherige plek terecht, het lijkt China of Japan wel, waar ze van die nagebouwde steden uit Europese landen hebben. De parkeerplaatsen zijn gemerkt met schilden, alle borden en opschriften zijn in een soortement van Middeleewse stijl, en na enig zoeken tussen alle verschillen bouwsels, betreed ik het hoofdgebouw. Er komt een vrouw naar de receptie als ik de bel luid, en ik vraag of ik kan eten. Eten is boven gebaart ze, en ze gaat me voor door een lange gang waar ze op het eind een deur door gaat. Ik kom in een kleine eetzaal terecht, met heraldieke opschriften, nota bene in het Frans, en lach me rot van binnen, maar laat niets merken natuurlijk. De laptop neem ik tegenwoordig geroutineerd mee naar binnen, en ik vraag om een stopcontact. Ook regelt ze de wifi. Ik ben namelijk van plan om eindelijk eens al mijn foto's te ordenen en op polarsteps toe te voegen. Met de 4G in dit land gaat dat namelijk niet lukken. Als ik me geïnstalleerd heb bestel ik een maaltijdsalade met kip, en chai, ben wel eens benieuwd hoe die thee hier smaakt want op elke straathoek staan stalletjes die gedroogde kruidenthee verkopen. Het eten smaakt prima, en de thee wordt ouderwets geserveerd in een rondbuikig kannetje met kop en schotel erbij. Dat doet me zo aan vroeger denken, als ik met mijn vader mee mocht zijn klanten bezoeken en in een restaurant gingen eten kreeg je de koffie of thee ook in zo'n kannetje. Het geeft een rijk gevoel om meer dan een kopje te kunnen schenken. De smaak van de thee kan ik niet echt thuisbrengen, maar het is beslist niet vies. Het schiet goed op met het plaatsen van de foto's. Omdat ik nog niet helemaal klaar ben bestel ik nog een kop koffie met biscuit als nagerecht. De biscuit blijkt een stevige chocolade taartpunt te zijn. Is alles hier nu zo lekker, of komt dat gewoon omdat ik een uitgehongerde reiziger ben?
In ieder geval, het is weer tijd om verder te gaan en ik zoek nog even de route uit die ons globaal richting Odessa moet voeren. Juf Google negeer ik hierbij want die zou me het land uit, Moldavië in en weer terug naar Oekraïne leiden, en die grens, dat doe ik liever geen tweede keer. We toeren rustig verder over middelgrote wegen en door enorme bossen. Het plan om een warme douche te scoren heb ik nog niet losgelaten. Bij een bord Forest Motel draaien we in. Er komt een vrouw in een schort naar buiten,ze heeft een bijna komisch grote uitgroei van haar zwart geverfde haar boven op haar hoofd, maar ze is de vriendelijkheid zelve. Ze gaat de receptioniste waarschuwen, en komt even later weer terug en gebaart dat ik moet wachten. Ik stel voor om samen een sigaret te roken (een van de standaardzinnen uit mijn Russische cursus) en net als we buiten staan komt er een stevige vrouw in een bodywarmer en met zeker drie paar sokken in haar plastic slippers naar buiten. Zij zal het wel even regelen. Ook hier weer veel spraakverwarring, en nee, cobaka njet. Ik had al niks anders verwacht. Mij wordt door beide dames uitgelegd dat ik met de bus om moet rijden en dan achter het hotel kan parkeren. Er staat een poort open en ik rij de bus het erf op. Kan net, maar ik moet wel uitkijken voor de dakgoot. Ze neemt me mee naar binnen en toont me de kamer. Charasjo, en ze wil meteen boter bij de vis. 700 groebli, handje contantje. NA me min of meer geïnstalleerd te hebben ( ik ben geen fan van hotels), ga ik buiten op onderzoek uit. Natasja, zo heet de receptionist zoemt als een plakvlieg om me heen met haar aanwijzingen over het nu toch met die hond moet. Bezorgd wijst ze op haar bloemen en maakt krabbelende bewegingen. Ik verzeker haar dat Kitaan dat stadium allang ontgroeid en vervolgens leidt ze me door een poort het aangrenzende eikenbos in, hier kan ik de hond uitlaten. Het is een ruig bos, met veel diepe geulen en indrukwekkende bomen. Opeens zie ik Kitaan wegschieten en in een reflex roep ik hem terug omdat hier nogal wat katten lopen. Het blijken echter twee geiten, die verschrikt rond rennen aan hun ketting. De vraag is wie er harder geschrokken is, de hond of de geiten.
Ondanks het aanbod dat Kitaan vannacht op het erf mag blijven besluit ik dat het beter is om hem gewoon in de bus te laten slapen, want dat is nu zijn huisje, en nadat de kokkin me een kop soep heeft gebracht zoals ik met haar had afgesproken vanmiddag, ga ik eindelijk die douche nemen. Het duurt even, maar dan wordt het water zalig warm, en ik geniet. 's Avonds vriest het hier al, en Natasja heeft de elektrische verwarmingen aangezet. Toch slaag ik er niet in om te slapen, verwend als ik ben met mijn dikke donsdek in de bus. Het is inmiddels al 10 uur, en ik kan het niet opbrengen om mijn eigen deken te gaan halen in de bus. Mijn voeten zijn ijskoud en willen maar niet opwarmen. De klok tikt irritant luid en er brandt een vaag licht dat ik op geen enkele manier uitgezet krijg. De Oekrainse TV zet ik uit, want dat is echt bagger, hoe goed het ook bedoeld is door mevrouw de manager. Ik ga op zoek naar een extra deken en in de kast ligt er gelukkig een. Nu zou ik toch moeten kunnen slapen. Mispoes, de matras bestaat uit springveren, die venijnig in mijn slecht bevleesde heupen prikken. Om wat verlichting te krijgen rol ik mezelf in het dekbed en de glibberige jaren 60-sprei, en uiteindelijke vind ik een houding die draaglijk is. Het irritante licht springt uit, ik hoor nog wat gerommel in het huis en op het erf, en onderdruk elke associatie met The Shining, ik heb vanmiddag de nodige bijlen en kettingzagen zien liggen. Na een uur of wat wakker gelegen te hebben val ik waarschijnlijk toch in slaap, want als ik wakker wordt is het godzijdank half zes, en de nacht is voorbij.