Jarig en het laatste stukje Tsjechie

De nacht op de kale berg was heerlijk, zo stil en rustig, en buiten die ongelofelijke ruimte om ons heen, 270 graden vrij zicht. In het halfdonker het pad helemaal afgelopen naar beneden, gisteravond zag ik dat niet zitten, 's avonds ben ik niet meer zo ondernemend merk ik. Eenmaal beneden bleek er een soort parkeerplaats te zijn aan een prachtig meertje, er stonden wat omgebouwde zeecontainers met luiken erin, dus achteraf had ik hier ook prima kunnen staan. Wat dan zo grappig is aan de Tsjechen, er staan picknicktafels, er waren kleine betonnen steigertjes, maar ook borden met Rybarska zakazano, verboden te vissen terwijl het geaccommodeerd wordt. Ik denk niet dat de plaatselijke bevolking zich daardoor laat afschrikken want ze zijn hier dol op vissen.
Na ontbijt de zonsopgang tegemoet gereden en na enig geharrewar de grote weg oostwaarts genomen om wat kilometers te maken, want dit gedeelte van het land bestaat voornamelijk uit glooiende landbouwgronden onderbroken door piepkleine gehuchtjes en af en toe een stadje. geen spectaculaire natuur meer. Wel onbelemmerd uit zicht want Tsjechië is nog gespeend van de horizonvervuiling die wij in meer westelijk gelegen landen wel ondervinden. Je ziet hier namelijk geen windmolens, Don Quichot is hier goed bezig geweest. Wel gigantische krachtcentrales, met torenhoge pijpen en kookpotten zoals die vroeger ook langs de autobaan naar Maastricht stonden. Je schiet hier soms qua landschap in een paar kilometer van Mordor naar de Gouw. Ondanks de onmetelijke maisvelden en ontelbare gigarollen voorgedroogd gras (dit is beide veevoer), blijf ik geobsedeerd door de prangende vraag:"Waar haalt de Tsjech zijn melk vandaan?" In al die honderden kilometers over grotere en kleinere landweggetjes heb ik geen enkele koe gezien. Het is mij een raadsel waar ze met al dat voer naartoe gaan.
Ook deze weg, de 442 als ik me goed herinner, verkeerde weer in een prima staat van onderhoud, en gladjes kwamen we dichter richting Osaka, waar ik, het lot tartende weer een campingplaats had uitgezocht, om daar onder het genot van een uit etentje mijn verjaardag te vieren. Om een uur of tien kreeg ik opeens enorme trek in chocola. Gestopt bij een tankstation, en ook daar weer zeer onaardig personeel, dat snauwde dat ik een lap voor mijn gezicht moest, en vervolgens moest ik het geld in een of ander buizensysteem stoppen, dat automatisch wisselgeld gaf. Pff. Gauw terug naar de bus. Ik wilde net aan mijn chocola beginnen toen een groepje Tsjechen dat naast mij stond, vriendelijk mijn bus bekeek. Ik bood chocola aan, de oudere man pakte het aan en gaf het aan zijn kleinkind. Vervolgens wilde de hele familie Kitaan van dichtbij bekijken door het open raampje. Vriendelijk uitgezwaaid reden we verder. Het was weer een warme dag dus ik had op de parkeerplaats wat laagjes afgepeld. Na wat moeizame navigatie arriveerden we in Vitkov-Pohdrani, en ook deze aanvoerroute was weer super enerverend, dat ik zelfs begon te twijfelen of het wel goed was. Maar het was geasfalteerd, en er stond een bordje Autokemp. In het dal lag de camping, aan de rivier, werkelijk een mooie locatie, maar potdicht vanaf september. We zijn even verder gewandeld en ik heb een foto gemaakt van hoe het had kunnen zijn.
Terug naar boven, ook hier was juf Google weer eigenwijs en stuurde mij een parkeerplaats op. Meteen werd ik begroet door een vriendelijke man met een legerbroek en een wilde haardos in een staart geknoopt. Hij wees op mijn sticker en omdat hij Engels sprak begreep ik dat hij dacht dat ik cursist was. Cursist? Hoezo, ik was even niet mee. Nou heb een soort van dekmantel op mijn bus geplakt, voor het geval mensen zich afvragen wat die bus in het bos doet. "Bioresearch EU  Dog Unit", en het terrein bleek een hondenopleidingscentrum te zijn. Zoiets verzin je toch niet. Nu moest ik uiteraard in mijn rol blijven en ik zei dat we op zoek waren en plek voor de nacht onderweg naar Polen. Hij deed vreselijk zijn best om me te helpen en heeft zeker 5 minuten op zijn telefoon zitten zoeken en kwam toen met een adres van een pension nabij de Poolse grens waarvan hij wist dat het hondvriendelijk was. Ik heb het adres overgenomen en hem bedankt voor zijn hulp, maar had toch andere plannen. Ik slaap liever in mijn bus. Navigatie aan op de volgende zogenaamde Kemp. Iets met een recreatiepark erbij dat het hele jaar geopend zou zijn. En je raadt het al, daar zijn we nooit aangekomen. Er kwam rond een uur of 2 een bordje voorbij met restaurant en kemp, dus in de remijzers. Restaurant was superdruk, maar het kamp lag er verlaten bij. het oude ijzeren hek was echter niet op slot, dus opengeduwd en naar binnen gereden. Het busje achteraan bij het laatste huisje gezet, maar ook na een grondige inspectie was er niemand te bekennen. Ook nergens een stopcontact, wel Pitna Voda. Op een wasrek hingen een aantal grote handdoeken te drogen dus enige vorm van menselijk leven moest hier zeker zijn.
Ik besloot rustig af te wachten. even later komt er een auto aanrijden en er stapt een vrouw uit. Ze komt naar ons toe en ik vraag of ik hier vannacht kan blijven staan. De jonge Tsjechen spreken meestal wel een beetje Engels maar zijn daar erg onzeker over. Ik stel haar gerust en samen komen we eruit. Ze belt met de eigenaresse en ze regelt een sleutel van huisje zodat ik stroom kan pakken en we rekenen af. Nu dat geregeld is kan ik eindelijk naar het restaurant voor mijn zuurverdiende verjaardagsmaaltijd. Ik bestel een lokale specialiteit, en na de eerste happen begrijp ik waarom het hier vanmiddag zo druk was. het smaakt voortreffelijk. varkensvlees in een soort grote bal van aardappeldeeg op een bedje van de lekkerste zuurkool die ik ooit geproefd heb. Buikje vol ben ik nu toch wel moe en na een wan deling met Kitaan is het alweer tijd voor het nachtritueel. Wel wat onrustig geslapen door het verkeersgeluid, maar de waanzinnige sterrenhemel vanmorgen maakte dit helemaal goed. Ik ben alweer anderhalf uur aan het schrijven, ik hoop dat ik de lezer niet vermoei. Vandaag richting Polen. Tot morgen.