Izmir voorbij, nog een strandnacht en gewijzigde plannen

We rijden na een zeer uitgebreid ontbijt weer verder vanaf camping Aylin. Het ontbijt was natuurlijk veel te veel, ik kreeg twee soorten kaas allerlei bakjes. Pepers, olijven en dingen die ik niet thuis kon brengen. Een grote schaal geroosterd brood en zoete thee. De koffie hoefde ik niet meer. Ik eet zoveel ik kan, en moet tussendoor snel naar de bus rennen omdat al die olijfolie zijn uitwerking op mijn darmstelsel heeft. Even later komt Hassan aangelopen met een grote doorgesneden watercontainer, gevuld met vettig water, geweekt brood en resten van wat eens een schaap moet zijn geweest. Het is voor Kitaan. In eerste instantie raakt hij het niet aan, dan begint hij voorzichtig van het water te likken. Het schijnt hem te smaken want hij staat op en vist het bot eruit. Ik vind het bot wat aan de kleine kant voor zijn kaken, en wil zeker niet dat hij ergens last van krijgt onderweg, dus ik neem het bot af en leg het apart. Ik zeg tegen Hassan dat hij het maar aan zijn hond moet geven, die hij verderop vastgebonden heeft. Zover komt het niet, want de kippen gaan met het bot op de loop, een heel spektakel gezien hun strikte pikorde.

Vandaag is het de bedoeling Izmir voorbij te rijden en op aanraden van Hassan zet ik koers naar Efes, dat is volgens hem iets wat ik niet mag missen. Het is een saaie rit, veel autobaan, zelfs een stuk tolweg. Voor Izmir zie een enorm petrochemisch industriepark. Daarna wordt het al drukker en voller langs de baan. Veel mooie nieuwe appartementengebouwen in aantrekkelijke kleuren. Dan wordt het ook drukker op de driebaansweg, ik vermoed dat ik nu op de periferie zit. Links rijden ze te hard, rechts voegt constant verkeer in en uit, dus ik besluit op de middelste baan te blijven en met een pittig gangetje van 90-100 km/u spoeden we ons door de dikke stinkende lucht rond de stad. Wat ik vanuit de verte kan zien is het wel een mooie stad.

Als we erdoor zijn is dat toch wel een opluchting, we rijden nu door een gebied met een soort dennenbomen, en overal staan waarschuwingen voor bosbrandgevaar. Ik kan het niet lezen, maar de plaatjes zijn duidelijk. Het fascinerende aan dit land tot nu toe is het steeds wisselende landschap. Vanuit de droogte rijd ik een vallei in waar ik vrouwen iets zie plukken op het land. Als ik beter kijk zie ik dat kleine witte bolletjes aan de planten. Het zal toch geen katoen zijn? Dat wil ik met eigen ogen bekijken en stop bij een tankstation. Nadat een keurig geklede heer mijn tank heeft bijgevuld loop ik door de katoenvelden. Heel speciaal want die plantensoort ken ik alleen uit de boeken van Amerikaanse schrijvers. Ik pluk een bolletje dat in het onkruid langs de weg verstrikt is geraakt. Het voelt vreemd, als een wattenbol. Later kom ik nog van alles tegen, granaatappelbomen, sinaasappelbomen, wat een weelde hier. Er wordt driftig geoogst aan alle kanten rijden karren vol met van alles en nog wat.

Efes is weer hetzelfde verhaal als in Troje, dus ik beperk mij tot een blik op het amphitheater vanuit de bus. Heel veel souvenirwinkeltjes met redelijk opdringerige verkopers. Ik spreek op de parkeerplaats een man die mijn nationaliteit heeft herkend aan de bus, en hij wijst me de weg naar een plek waar ik vannacht kan staan. Het blijkt weer op het strand te zijn. Dit keer kan ik er gewoon oprijden, er staan veel auto's en het is een drukte van belang met Turkse stelletjes die hier hun trouwfoto's laten maken. Ik ga aan de wandel en ontdek op het einde een 4x4 truck met een stoer soort aanhanger erachter. Ze hebben een Duitse plaat en ik besluit kennis te gaan maken. Het zijn ontzettend leuke mensen en ze vinden het prima als ik vannacht bij hun ga staan. Bus gehaald en we hebben een aangename avond samen. Ze voorzien me van allerlei interessante plekken op Google Maps waar je prima vrij kunt overnachten. Nadat we de volgende ochtend samen koffie hebben gedronken zet ik koers naar een van de, volgens hen, mooiste meren in Turkijke, Salda Golu.

Het is is behoorlijk heet onderweg, en moeilijk om een schaduwplekje te vinden. Voor Kitaan is het een beetje afzien, vooral als we de vruchtbare valleien achter ons laten en door de dorre heuvels rijden is het heet. Maar het blijkt de moeite waard. Na vele uren bereiken we het eerste dorp bij het meer en als de weg naar beneden draait krijgen we zicht op intens blauwe meer met zijn spierwitte stranden. Mijn buurvrouw van vannacht heeft me verteld dat dit komt door het hoge gehalte natriumcarbonaat in het water. Volgens hun aanwijzingen vinden we een plekje in de totale leegte langs het meer. De nacht valt, en de maan is nog niet op. Totale stilte en totale duisternis.

Ik besluit in bed te kruipen, het gordijntje voor mijn dakluik dient deze keer om het maanlicht buiten sluiten dat gezien de volle maan redelijk fel is bij gebrek aan elke andere lichtbron. Ik val niet meteen in slaap, heb van alles aan mijn hoofd dat met het thuisfront te maken heeft en misschien wel betekent dat ik vanaf morgen richting Nederland moet gaan rijden. Dan hoor ik een vreemd geluid. Het zijn geen katten en geen honden, het lijkt duidelijk een soort van communicatie. Wolven zijn het ook niet. Ik vermoed jakhalzen, die komen naar ik heb vernomen ook in de dorre heuvels van Griekenland voor. Nadat ik vanmorgen op internet het geluid heb gecheckt en mijn gastheer van dit moment mijn vermoeden heeft bevestigd zijn het dus met zekerheid jakhalzen geweest. Momenteel zit ik als enige gast op het terras van het restaurant aan het strand zo'n 5 km van mijn slaapplek. Ik heb stroomaansluiting gekregen van de man, en als ik vraag om ontbijt wordt ik een half uur later bij hem en zijn gezin aan tafel uitgenodigd om gezamenlijk te eten. Wat een gastvrijheid. Wat een geweldig land.