Grensperikelen en luxe in de Oekraine

6 oktober 2021 - Kohuty, Oekraïne

Grensperikelen en onverwachte luxe in de Oekraine

Toen ik vanmorgen bij het eerste ochtendgloren de bus startte en richting de A4 vertrok, was mijn gevoel misschien nog het beste te vergelijken met de zinderende sensatie van verliefd zijn. Verliefd op het reizen, de spanning van de naderende grens ging door mijn hele lichaam en trok mijn buik strak. Zou het lukken? En wat stond me daar te wachten? De ene peuk na de andere opstekend werd de afstand tot de grensovergang steeds korter en ging mijn hart steeds sneller kloppen. Wat als ze me niet doorlaten? Ik overwoog mijn opties. Doorsteken naar Roemenie kon ook altijd nog, maar hoe moest je dan draaien bij de grens, enfin mijn hoofd tolde. Voordat ik bij de grens zou zijn wilde ik nog even contact met het thuisfront, want erna zou mijn telefoon buiten europa zijn, en waarschijnlijk geen of in ieder geval zeer duur bereik hebben. Bij de laatste parking ging ik eraf, deze was zo mogelijk nog enormer dan de vorige die ik had gezien, en er stond een massa vrachtwagens. Wat mijn achterdocht wekte waren de borden die ik ook al langs de kant van de weg had zien staan met registratia achtige woorden erop. Ik parkeerde tussen de vrachtwagen en ging poolshoogte nemen. De chauffeurs keken knorrig en leken wat hangerig en gestresst. In mijn beste handen en voeten taal probeerde ik erachter te komen of ik ook moest registreren. Er hing een kolossaal elektronisch bord met daarop kentekens en vertrektijden. Ze maakten me duidelijk dat ik ook moest registreren. Dus kenteken ingevoerd, daarna kreeg ik van het scherm, dat gelukkig ook in het Engels was, de opdracht een foto te maken van de mij toebedeelde QR-code. Shit, nou toch nog een QR-code zeker. Op het bord kwam met ZL-letje te staan met als vertrektijd 23.19. Ik verzuchtte naar de chauffeurs "noche, noche", wat door hen met schouderophalen werd beantwoord. Geldt voor ons allemaal bedoelden ze waarschijnlijk. Het was koud op de open vlakte, er stond een stevige wind en nergens beschutting. Ik ging het toiletgebouw binnen, meer uit nieuwsgierigheid dan wat anders en op de dames-wc waren de meeste toiletten op slot, maar ik ontdekte wel een stopcontact. Ik nam me voor daar zeker gebruik van te maken als ik dan toch hier de halve nacht moest rondhangen. Op de terugweg naar de bus werd ik aangesprken door twee chauffeurs, ze vroegen of ik- en toen een onuitsprekelijk woord- had. Na wat over en weer wijzen en gebaren zei ik dat ik toerist was, die term is internationaal. Vervolgens begonnen ze enthousiast richting oprit te wijzen en te gebaren dat ik kon gaan rijden. Deze ellende is exclusief voor voertuigen met vracht. Opgelucht reed ik verder tot dat verdomde twijfelmonster weer begon te zeuren: "Pauline, je hebt een kaartje getrokken, dadelijk herkennen ze je plaat en dan krijg je een hoop trammelant." Met de gedachte dat de automatisering hier waarschijnlijk nog niet in zo'n vergevorderd stadium zou zijn reed ik eigenzinnig verder.
Daar was ie dan, de Poolse grens eerst, mijn paspoort en kentekenbewijs werde gecheckt, en de binnenkant van mijn bus. Het was een lieverd, hij had het in een oogopslag bekeken en noemde mijn bus een "little home", waarna hij mijn papieren teruggaf en ik verder kon naar de Oekrainers. Daar kwam ik niet zo gemakkelijk vanaf. Eerst het paspoort, en de autopapieren. Toen vroeg ze iest wat leek op covid dus ik gaf haar mijn gele boekje, dat helemaal niet officieel is. Na enkele zenuwslopende minuten werd blijkbaar ook dat document goedgekeurd, en ik werd met verwezen naar de overkant. Ze had me ook nog een afgestempeld klein papiertje meegeven met wat onduidelijke tekst erop, niet groter dan een half A5-je. Inde waan dat ik nu klaar was reed ik richting de uitgang. Er zaten een paar gaten in het wegdek, zo groot dat een van mijn wielen er volledig in zou kunnen verdwijnen. Oppassen dus. Ik hield links aan omdat daar meer personenauto's naartoe gingen, en alles zag er hoopvol uit, totdat ik gecontroleerd werd. Oeps, er ontbrak nog een rode stempel. Terug, maar wat zat dat verrekte gat nou weer? Ik had geen zicht op het wegdek vlak achter me, en voorzichtig reed ik het hele stuk weer achteruit. Dat ging goed, en nu moest ik naar het hikje tegenover het eerste hokje. Daar zat een serieuze meneer die me in hald engels probeerde te vertellen wat ik nu moest doen.Opeens hoorde ik iemand zeggen: "Parlez-vou Francais?" Qui, in ieder geval beter dan mijn moeizaam aangeleerde Russisch. De mevrouw vertelde me haarfijn wat de volgende stap was en ik bedankte haar hartelijk. Op naar de catacomben van het grenskantoor.
Dit was een echte mannenwereld, overal loketjes, en gangen en borden met ondanks dat ik de letters ken, niet altijd even duidelijke informatie. kcerokc, dat moest het zijn, want zoiets had hij ook gezegd. Ik stap een kantoortje binnen met een buro, waaraan een vrouw in gesprek is met een chauffeur, met vele paperassen op tafel. Ze vraagt wat ik moet. Xerox zeg ik voorzichtig, want het is toch intimiderend allemaal zo in je eentje. Ze wenkt en maakt kopieën van mijn kentekenbewijs en paspoort. Op de eerste verdieping, of zeg je dan 2e als ondergronds is, zie ik een wisselkantoor. Dat ook maar meteen regelen, en gewapend met een dik pak roebels en mijn inmiddels behoorlijk verfomfaaide kleine documentje meld ik mij weer aan het bovengrondse loket. Hij neemt alls in ontvangst en ja, daar is ie dan, de felbegeerde rode stempel die mij de toegang to Oekraïne zal verschaffen. Achter het hek is een tankstation en ik koop een Oekraiense telefoonkaart. Nu zijn we er klaar voor.
Het eerste was me opvalt is afgezien van de lagere temperatuur, de enorme weidsheid en het wilde niemandsland. Als weeen paar km na de grens een pauze inlassen om even bij te komen, blijkt het toch niet helemaal verlaten te zijn, want tijdens de wandeling passeren ons een ongelofelijk stoere truck met een man en een vrouw erin, en een boer met paard en wagen. We vervolgen onze weg, het verkeer is rustig en ik geniet van alles wat er te zien is. Gouden bolvormige kerktorens, koeien in land zonder afrastering, en bovenal ruimte. Maar na het zielige boterhammetje van vanmorgen begint de maag te knorren. Ik volg op goed een bord hotel, waar nog wat afbeeldingen bij staan en kom bij een zeer luxe uitziend complex. Vooruit met de geit, de wachter aan de poort neemt mijn temperatuur, 35.8, niet zo gek als je lang niks gegeten hebt en wijst mij de weg naar het restaurant. Helaas, als ik binnenstap zegt het engelssprekende personeel dat de hond niet binnen mag omdat ie te groot. Ik vraag of ik stroom kan krijgen ergens, en het meisje brengt me buiten naar een overdekt zitje met een stopcontact en uitstekende wifi. Daarna een overheerlijk inheems maal, waar zowel Kitaan als ik van hebben gesmuld, en dit is hoever we vandaag gekomen zijn.

Foto’s

3 Reacties

  1. Ingrid:
    6 oktober 2021
    Draaien aan de grens is heel eenvoudig. Ze houden je paspoort bij en als je weer passeert om het land te verlaten, krijg je het terug.
  2. Anna:
    6 oktober 2021
    Pew, gelukkig is alles goed gegaan!
  3. H.J.:
    6 oktober 2021
    Super 👍Prachtige ervaring . Die hokjes , stempeltjes , papiertjes , verwarring , en verbazing komen ons bekend heel voor 😂🤣😎